W wieku trzydziestu sześciu lat Yongey Mingyur Rinpočhe (ur. 1975) był wschodzącą, świetlistą gwiazdą wśród tybetańskich mistrzów swojego pokolenia i szanowanym opatem trzech klasztorów. Napisał kilka bestsellerów, które pochłaniali przede wszystkim zachodni sympatycy coraz popularniejszego buddyzmu tybetańskiego. Indyjscy guruowie i tybetańscy nauczyciele bywają na Zachodzie bezkrytycznie idealizowani, i z pięknych słów Mingyura Rinpočhego wielu bez wątpienia wniosło, że jest wysoko zrealizowaną istotą duchową.

Jednak Mingyur Rinpočhe postanowił skonfrontować samego siebie z rzeczywistością i, podobnie jak Budda dwa i pół tysiąca lat temu, nocą i potajemnie opuścił wygodne zaplecze życia i bez środków wyruszył w bezdomność, stawiając czoła bezlitosnej samsarze.

Natychmiast stanął wobec faktu, że nawet całe życie poświęcone studiowaniu buddyjskiej teorii i praktyce medytacyjnej nie przygotowało go na pobyt z brudnymi współpasażerami w zatłoczonym pociągu. Odkrył, że jest zbyt przywiązany do swojej tożsamości buddyjskiego mnicha, by potrafić zdjąć swoje szaty lub nocować na gołej ziemi. Szybko jednak skończyły mu się pieniądze, więc nie pozostało nic innego, jak naprawdę żyć jako wędrowny żebrak. Dość szybko poważnie zachorował wskutek zatrucia pokarmowego - i jego wędrówka osiągnęła zaskakujące zakończenie. Dotychczasowy trening medytacyjny teoretycznie przygotował go na spotkanie ze śmiercią i nagle miał okazję rzeczywiście przetestować swoje przygotowanie.

Zasady dla mnichów buddyjskich zabraniają relacjonować ich duchowy poziom i własne doświadczenia. W obliczu śmierci Mingyur Rinpočhe postanowił jednak opublikować swoje przeżycia, stosowane techniki medytacyjne i w pełni osobiste doświadczenia duchowe niemal w formie dziennika. Możemy więc w pewnym sensie po raz pierwszy w historii buddyzmu zapoznać się z bezpośrednim osobistym świadectwem wysoko szanowanego mnicha, i to bez złudzeń i bez cenzury. To czyni z tej książki całkowicie wyjątkowe wydarzenie.