Zwięzła historia typografii w esejach Wszyscy czytamy. Jeśli nie akurat poezję, powieść rosyjską czy traktat filozoficzny, to na pewno znaki drogowe, napisy na opakowaniach ciastek lub SMS-y. Litery w każdej postaci towarzyszą człowiekowi od wieków, ale nie pojawiły się same z siebie: ktoś je wymyślił, narysował, a w dawnych czasach dodatkowo wykuł formę i wybijał, by drukarz mógł nimi pokryć papier. Dziś trudno wyobrazić sobie swobodniejsze środowisko niż rozwijane menu z krojem pisma w edytorze tekstu. Z każdego fontu tryska historia, za każdą zawijasem czy grafilem czai się Johannes Gutenberg. Są tu nazwy, które znamy: Helvetica, Times New Roman, Palatino czy Gill Sans. Są fonty wywodzące się z rycin i podartych rękopisów: Bembo, Baskerville i Caslon. Są propozycje dla różnych gustów: Bodoni, Didot i Book Antiqua. Ale też ryzyko szyderstwa: Brush Script, Herculanum, Braggadocio i Comic Sans. Jeszcze dwadzieścia pięć lat temu nie słyszeliśmy o wielu z nich, a w epoce maszyny do pisania nie mogliśmy ich nawet przewidzieć - dziś nie sposób się bez nich obejść. Książka Ten mój font zabierze cię w pełen przygód świat liter, matryc, twórców krojów pisma, grafików, odległej, lecz wcale nie zakurzonej historii, jak i najgorętszej współczesności powstawania fontów. Zatrzyma się przy najważniejszych twórcach krojów pisma, na których natrafisz niemal na każdym kroku, i nawet nie pomyślisz, że za tym lub innym łukiem czy szeryfem stoi często opowieść warta filmowego ekranu. Jak stało się, że Helvetica i Comic Sans opanowały świat? A Calibri - system Windows? Dlaczego litera T w logo THE BEATLES jest większa od pozostałych? Każde pismo odzwierciedla pewne poglądy, wyjątkowe postrzeganie świata. Ale też wartości estetyczne. Jeden font nadaje się tylko do wielkich miejskich napisów, inny - do tysiącstronicowej powieści. Jak to możliwe, Simon Garfield wyjaśni w swojej nowej książce w sposób przystępny i wciągający - tak, że nie zechcesz przestać czytać. I przede wszystkim zechcesz zobaczyć wszystkie te litery.