We wrześniu 1943 z Terezína wyruszyły na Wschód dwa transporty z pięcioma tysiącami żydowskich więźniów do Oświęcimia-Birkenau. Po przyjeździe nie przeszli zwykłej selekcji i zostali umieszczeni w specjalnym obozie B IIb, gdzie „mogli” wegetować w pewnym swobodniejszym reżimie. Jednak w swoich kartach ewidencyjnych nosili oznaczenie Sonderbehandlung, specjalne traktowanie, co oznaczało egzekucję bez wyroku. Postępowanie nazistów wobec czeskich Żydów w Oświęcimiu budziło pytania. Do czego miał służyć ten obóz? Czy miał stanowić pewne alibi dla administracji oświęcimskiej „fabryki śmierci”? Czy naziści chcieli odegrać nowy spektakl dla przedstawicieli Czerwonego Krzyża, jak to zrobili w Terezínie? Jaki był mu wyznaczony czas i co zadecydowało o ich losie? Kiedy i dlaczego esesmani postanowili zlikwidować „rodzinny obóz”? Na wiele z tych pytań książka Czekanie na śmierć stara się odpowiedzieć, opisując codzienne warunki między więźniami, korzystając także ze świadectw ocalałych, oraz formy oporu w Oświęcimiu, w które byli zaangażowani „więźniowie terezineńscy”. Tragiczna historia miała swój początek już w polityce wobec Żydów stosowanej na protektoracie, w nazistowskich planach „ostatecznego rozwiązania” kwestii żydowskiej. Doprowadziła do masowych mordów w nocy z 8 na 9 marca oraz od 8 do 10 lipca 1944 roku. Z 17 500 więźniów „rodzinnego obozu” przeżyło niecałe trzynaście setek.