Zamaskowany morderca w kinie brutalnie zabija nastoletnią dziewczynę, która tam pracuje, a jej zwłoki nocą gdzieś wywozi. Przyjaciołom ofiary zaczynają przychodzić z jej konta na Snapchacie klipy, na których błaga o przebaczenie. Gdy wreszcie odnajdują ciało, oznaczone jest numerem „2”. Podobny los spotyka kilka dni później innego młodego mężczyznę, a jego znajomi znowu otrzymują przez media społecznościowe nagrania, na których prosi mordercę o wybaczenie. Kiedy pojawia się jego martwe ciało, ma na sobie znak „3”. Do śledztwa angażuje się także Huldar, który tym razem pracuje pod Erlą. Ich relacje są napięte, ponieważ musieli przejść wewnętrzne dochodzenie w związku z oskarżeniami o molestowanie seksualne, które miało miejsce w poprzedniej części serii. Jednak nieporozumienia trzeba odłożyć na bok i skupić się na złapaniu bezlitosnego zabójcy. Muszą też starać się ustalić, czy nie istnieje jeszcze nieodkryte trzecie ciało - zwłoki oznaczone cyfrą „1”. Ponieważ zgodnie z islandzkim prawem przy przesłuchaniu nieletnich powinien być obecny psycholog, do śledztwa w końcu włącza się także Freyja, chociaż początkowo odmawia współpracy z Huldarem. Wkrótce zaczyna podejrzewać, że sprawa może mieć związek z nękaniem, choć jej ocenę mogą wpływać własne doświadczenia jako osoby pokrzywdzonej podobnym zachowaniem. Wszyscy troje zgadzają się przynajmniej w dwóch kwestiach: prawda wcale nie jest taka prosta. A morderca jeszcze nie skończył.