Powieść Ishiguro „Klara i Słońce” jest wyznaniem wycofanej robotki imieniem Klara, obdarzonej zaawansowaną sztuczną inteligencją i niezwykłymi zdolnościami obserwacyjnymi. Zadaniem Klary jest opiekować się dorastającym dzieckiem, które wybrało ją w sklepie, według najlepszego sumienia. Klara jednak jako wyjątkowy robot otrzymuje wyjątkowe zadanie - troszczyć się o poważnie chore dziecko, na którego chorobę nie ma lekarstwa. W opowieści prowadzonej językiem naznaczonym osobliwościami w postrzeganiu i wyrażaniu rzeczywistości przez Klarę, Ishiguro po raz kolejny potwierdza swoje literackie mistrzostwo. Przez przejrzyste, proste słowa tworzy przewrotnie złożony obraz współczesnego raczej niż przyszłego człowieczeństwa. Klara występuje w nim jako wytwór cywilizacji, w której zwykłe, technologicznie nieulepszone ludzkie życie coraz bardziej przypomina przeszłość, którą wkrótce może zostać definitywnie przezwyciężona, bądź będzie jedynie godnym politowania błędem. Dzięki subtelności, z jaką Ishiguro wciąga czytelnika w starania Klary o zrozumienie, jak właściwie funkcjonują ludzie, powieść wykracza poza ramy prostej krytyki społecznej, satyry czy alegorii. Podobnie jak wcześniejsza proza Ishiguro Nie opuszczaj mnie, choć nowa powieść należy do gatunku science fiction, dużo bardziej przypomina raz tragicomiczną, raz melancholijną baśń. Baśń o ludzkim świecie zdanym na nieludzkie Słońce, w którego zmiennym świetle dorośli niejednokrotnie wypadają bardziej dziecinnie niż dzieci, a roboty bywają bardziej ludzkie niż ludzie.