Śmierć cesarza Karola VI w październiku 1740 roku była dla Europy przełomem - ród Habsburgów wymarł w męskiej linii, a jego następczynią została córka, Maria Teresa. Wbrew wcześniejszym ustaleniom wielu europejskich monarchów wystąpiło przeciw jej prawom dziedzicznym, przy czym najbardziej agresywny był król pruski Fryderyk II. Walka o austriackie posiadłości wstrząsała Europą przez długie osiem lat i nie raz groziło, że monarchia habsburska pod rządami młodej władczyni zostanie rozerwana na kawałki… Kto dziś pamięta Żďár koło Trutnova, Zahájí koło Czeskich Budziejowic czy Chotusice koło Čáslavi? A przecież niegdyś były to miejsca, o których mówiła niemal cała Europa. Na tych „pólach sławy”, pod których warstwami czasu kryją się zaginione masowe groby i gdzie wciąż gdzieś stoją zniszczone pomniki, rozstrzygano jej przyszłość - tak jak w walkach o Pragę czy np. pod Dettingen w Niemczech, Mollwitzami na Śląsku czy przy Fontenoy we Flandrii. Jeden anonimowy autor ulotki przedstawił tę wojnę jako moment, gdy na młodą arcyksiężniczkę austriacką napadają kolejni europejscy władcy, by zdzierać z niej wszystko, co ma na sobie. I tak właśnie było. Jednak ta „spódnica” nie zamierzała ustąpić „spodniom”. Była zdecydowana utrzymać wszystko, co odziedziczyła po ojcu, cesarzu Karolu VI. Oprócz Śląska przede wszystkim Czechy i Morawy, skąd pochodziło wielu „bezimiennych” mężczyzn, którzy dla niej walczyli i umierali, albo służyli jej w inny sposób, jak na przykład hrabia Václav Antonín Kounic, którego przyniosła na świat ta epoka.