W polskich opisach sytuacji z czasów II wojny światowej regularnie pojawia się pogląd, że „przybyli Niemcy i usunęli Żydów”. Autor tej książki, polsko-kanadyjski historyk Jan Grabowski, na podstawie wnikliwych badań materiałów archiwalnych próbuje odpowiedzieć na pytanie, dlaczego i jak niemieccy okupanci wiedzieli, gdzie szukać Żydów, oraz odkryć okoliczności, które doprowadziły do demaskacji ukrywających się nieszczęśników. W latach 1942-1943, po likwidacji gett, tysiącom polskich Żydów udało się uciec, lecz niewielu dożyło końca wojny. Termin Judenjagd - polowanie na Żydów - używali niemieccy policjanci i żandarmi do określenia poszukiwań żydowskich uchodźców, którzy na okupowanych terenach szukali schronienia w środowisku nieżydowskim. Żydzi ukrywali się w różnych miejscach, ale stopniowo byli zdradzani i wydawani Niemcom lub polskiej „niebieskiej” policji. W czasie wojny w Polsce byli z jednej strony ludzie, którzy polowali na Żydów lub zabijali ich z chciwości czy rasowej nienawiści. Z drugiej strony byli też ludzie, którzy chronili Żydów i pomagali im. Ta druga grupa była liczniejsza, lecz pierwsi w swoich działaniach byli znacznie bardziej skuteczni i efektywni. „Praktycznie wszyscy Polacy opierali się, czy to biernie, czy aktywnie, niemieckiej okupacji,” wspomina jeden z ocalonych żydowskich uciekinierów. „Jednak większość polskiej populacji pomagała Niemcom w ich dążeniu do wyniszczenia Żydów. Nie ma moralnego przymusu bycia bohaterem, ale uczestniczenie w zabijaniu jest czynem kryminalnym.”