„Ostatni pocałunek Iljicza” – Jak światowa miała być rewolucja, tak światowa jest poezja Wana Kruegera, nie tylko dlatego, że pojawia się w niej i Kreml, i Biały Dom, Watykan i Stambuł, Warszawa, Berlin, Lwów, Sarajewo i Twin Towers, Mao i Radovan Karadžić. Freud i Cthulhu. Ten ostatni to dobry pretekst, by mówić o lovecraftowskim horrorze niektórych wierszy, choćby Chemicznego ślubu, poświęconego Elżbiecie Batory, Krwawej Hrabinie z Čachtic, uchodzącej za największą seryjną morderczynię w historii. Straszności nagromadzone w poezji Kruegera, często skontrastowane z niezapowiadającą ich sielanką, pozwalają czytelnikowi na przeżycie czegoś w rodzaju katharsis – nie każda poezja ma to do zaoferowania. – Bohdan Zadura.

Wano Krueger (właściwie Iwan Kołomijeć, ur. w 1976 roku w Kijowie) – absolwent Akademii Kijowsko-Mohylańskiej, politolog. Jeden z najbardziej skandalizujących poetów we współczesnej literaturze ukraińskiej, określający swój styl jako nekrokomunizm. Autor tomów wierszy: Ніжна посмішка Берії (Łagodny uśmiech Berii), 2010; Зіґґі Фрейд & Ктулхуn (Ziggi Freud i Cthulhu), 2014; Вертеп на Куренівці (Jaskinia na Kureniowce) 2015; Прощальний поцілунок Ілліча (Pożegnalny pocałunek Iljicza), 2015; Цебер без дна (Ceber bez dna), 2020.