Tytuł książki První dáma elegance odnosi się do dwóch najbardziej znanych ról Hany Benešovej. Była wzorem pierwszej damy i wzorem elegancji. Do obu tych ról prowadziła długa droga. Urodziła się jako Anna Vlčková 16 lipca 1885 roku. Przełomowym momentem w jej życiu było poznanie Edvarda Beneša. U jego boku przeżyła wzloty i upadki. Była żoną nauczyciela gimnazjalnego, emigranta, ministra spraw zagranicznych, a wreszcie także prezydenta. W jej życiu odzwierciedlają się zatem dzieje znacznej części XX wieku. Ponieważ jej poprzedniczka Charlotta Masarykova była poważnie chora i wkrótce zmarła, do dziś postrzegana jest jako pierwsza pierwsza dama aż do czasu Hany. Do tej roli przygotowywała się latami jako żona ministra spraw zagranicznych, towarzysząc mężowi i prezydentowi Masarykowi przy wielu wydarzeniach towarzyskich. Według jej współczesnych była zawsze kulturalna, reprezentacyjna i taktowna.

Te cechy nie nabyła z dnia na dzień. Pewna pokora była jej właściwa, ale umiejętności językowe, biegłość w komunikacji i dystyngowane zachowanie szlifowała dzięki licznym kontaktom, częstym podróżom i samokształceniu. Elementem ogólnego wizerunku zawsze pełnej klasy pierwszej damy był także jej wygląd. Dzięki zawsze aktualnym, odpowiednio dobranym do okazji, dobrej jakości i odpowiadającym jej osobistemu stylowi strojom stała się wzorem elegancji. Naśladowały ją Marta Gottwaldová i wiele zwykłych kobiet. Urok elegancji jednak nie polega na doskonałym stroju z prestiżowego domu mody, lecz tworzy go zgodność gustu i wnętrza, czyli harmonia ubioru z noszącą go osobą. Osobiste podejście pani Hany do mody przejawiało się przede wszystkim w upodobaniu do kostiumów.

Najchętniej nosiła angielskie kostiumy o kroju smokingowym, które urozmaicała szeregiem dodatków. Ważną rolę odgrywały przede wszystkim kapelusze. W kontekście prostych, praktycznych kostiumów były one z kolei wyszukane i rzucające się w oczy. Pani Hana potrafiła łączyć elementy i nosić swój strój z klasą. To jest to, co dziś określamy pojęciem „pierwszorepublikowa elegancja”. I to pani Hana uosabiała bardziej niż ktokolwiek inny.