Są na ziemi miejsca, które są święte - wystarczy do nich dojść i dać się nimi oczarować. Rośnie tu ziołowa roślinność i szeleści wiatr, iskrzą źródła czystych studzienek, świeci słońce, a do wypoczynku zachęca cień. Człowiek może się rozłożyć na zielonej trawie, zamknąć oczy i przez chwilę być sam ze sobą. Otoczony radością, która urzeczywistnia się w ptasim śpiewie i w dzwonnicy na wzgórzu. Są takie miejsca, które uczą nas, leczą, przyciągają. Jakbyśmy tu uchwycili całą swoją istotę, prostując ją od podstaw, odżywiając korzenie. Tak jak mądrze czynili też przodkowie, zatopieni w chwilach płynącego dnia.

Wyruszmy razem ziołowymi ścieżkami, z koszykiem pełnym wonnych leczniczych roślin, przygotujmy maść, uzdrawiającą nalewkę, ugotujmy rankiem uzdrawiający syrop. Powoli płyniemy w opiece przyrody, bo jest mądra, dająca, łaskawa i dla nas. Nauczmy się znów czytać w dziedzictwie przodków, zrozummy prawa narodzin i ciszy, pielęgnujmy w sobie bajki, obyczaje i tradycje, bo są istotą, jądrem i drogą. Drogą, która doprowadzi nas do progu ukochanego domu, do starannie nakrytego stołu, do dłoni, która pogładzi. Do ogródków, gdzie kwitnie mięta, błękitne chabry, fioletowe malwy, gdzie brzmi śpiew i miłość do dobrego.

Zamknijmy furtki na zasuwę i wyruszmy dalej, na łąki i do lasów, zagajników i łęgów, przez kolejny szczodry rok zielarza, który znów jest wypełniony poznaniem i zapachami.