Kiedy Włochy 11 czerwca 1940 roku wypowiedziały wojnę Wielkiej Brytanii i Francji, a we wrześniu wkroczyły do okupowanego przez siły brytyjskie Egiptu, Wehrmacht właśnie przygotowywał się do operacji „Barbarossa”. Jednak zapowiadająca się klęska włoska w Afryce skłoniła Hitlera w lutym 1941 roku do wysłania wojsk Wehrmachtu do Trypolisu - to był moment narodzin niemieckiego Afrikakorpsu. W następnych dwóch latach te wojska pod charyzmatycznym dowództwem Erwina Rommla prowadziły z różnym szczęściem walki na afrykańskiej pustyni. Walki te poprowadziły niemiecki Afrikakorps od pierwszych ciężkich starć z Brytyjczykami pod Marsa el Brega, przez Tobruk i Sollum, aż po zaciekłe boje o egipski El Alamein, gdzie przeciwnik zmusił niemieckie i włoskie oddziały do odwrotu po poniesieniu ciężkich strat. Niemiecki Afrikakorps i jego włoscy sojusznicy, wypchnięci przez siły alianckie do Tunezji i zmuszeni do walki na dwóch frontach, kapitulowali 12 i 13 maja. Większość ich żołnierzy trafiła do brytyjskiej niewoli. Autor opisuje słowem i obrazem historię legendarnego Afrikakorpsu oraz kampanii w Afryce, osadzając ją w biografii jego sławionego dowódcy, feldmarszałka Erwina Rommla, „Lisica Pustyni”. Dzięki jego genialności udało mu się, często przeciw znacznej przewadze przeciwnika, osiągać wielkie sukcesy i wraz ze swoimi żołnierzami zyskać uznanie ówczesnego przeciwnika.