W dziejach ludzkości niewiele jest postaci, których imiona stały się synonimem niezwykłych cech i czynów. Hannibal, syn Hamilkara, wybitny kartagiński dowódca i polityk z okresu drugiej wojny punickiej (218-202 p.n.e.), bez wątpienia należy do tego grona. Wychowany był w miłości do ojczyzny i w przekonaniu, by walczyć o nią ze wszystkich sił. Po objęciu dowództwa nad kartagińską armią w Hispanii podjął walkę z odwiecznym rywalem Kartaginy - Rzymem. Postanowił prowadzić ją na jego własnym terytorium - w Italii, dokąd przebił się wówczas niezwykłym i słynnym marszem przez Pireneje i Alpy. Dzięki swoim wyjątkowym umiejętnościom taktycznym kilkakrotnie pokonał rzymskie legiony bez trudu - w historii zapisały się szczególnie bitwy nad Trebią, nad Jeziorem Trazymeńskim oraz najsłynniejsza pod Kannami. Wówczas powstało znane przysłowie Hannibal ante portas - Hannibal przed bramami (Rzymu). Długotrwałe działania wojenne jednak wyniszczały jego armię i brakowało środków na dalsze prowadzenie wojny. Tymczasem Rzymianie się odrodzili, a na scenę wkroczył dowódca Publiusz Korneliusz Scypion. To on pokonał Hannibala w jego kartagińskiej ojczyźnie pod Zamą w 202 r. p.n.e. Tą bitwą zakończyła się druga wojna punicka, a los Hannibala przypieczętowała jego samobójcza śmierć z obawy przed wpadnięciem w ręce Rzymian. Legenda o Hannibalu przetrwała jednak nawet zniszczenie Kartaginy, a jego czyny zainspirowały wielu historyków i prozaików od starożytności po współczesność.