Chęć malowania jest właściwa każdemu człowiekowi. Tradycyjna edukacja, przede wszystkim w szkole, stara się ukierunkować tę naturalną potrzebę ku sztuce. Gdy się temu zapobiegnie, może rozwinąć się zupełnie inny przejaw, który Arno Stern nazywa śladem. W przeciwieństwie do dzieła sztuki ślad nie jest przeznaczony dla żadnego odbiorcy. Powstaje z pierwotnej potrzeby człowieka, by wyrażać się twórczo, i zwraca się wyłącznie do samej malującej osoby. Jeśli ślad może rozwijać się bez wpływu czynników zewnętrznych, człowiek uświadamia sobie pełny potencjał swoich zdolności i swoją niezależność od ocen innych. Arno Stern uważa się za kogoś, kto przy zabawie z malowaniem służy, kto nie poucza malującego ani nie interpretuje jego obrazów. Obszar jego badań, semiologia ekspresji, bada szczególności, atrybuty i procesy formułowania. Podczas licznych pobytów wśród mieszkańców dżungli i pustyni (między innymi w Peru, Afganistanie, Meksyku, Gwatemali, Etiopii, Nigerii i na Nowej Gwinei) Arno Stern mógł pogłębić swoje obserwacje z codziennej praktyki w pracowni i rozszerzyć je do uniwersalnej struktury. Polecamy tę książkę wszystkim, którzy mają do czynienia z rysującymi dziećmi - rodzicom, wychowawcom, pedagogom - oraz tym, którzy chcą pomóc dorosłym na nowo odkryć radość malowania. Kiedy Arno Stern w 1946 roku, jako wtedy 22-letni młodzieniec, zaczął opiekować się sierotami wojennymi w jednym z paryskich domów dziecka, nie przypuszczał, że rozpocznie w ten sposób swoją niezwykłą karierę. Bez żadnego wyobrażenia o swoim zadaniu pozwolił dzieciom malować. Już dzięki pierwszym doświadczeniom uświadomił sobie znaczenie tej zabawy - oraz to, że potrzebuje ona bardziej odpowiednich warunków. Wynalazł więc szczególne zaplecze - stół z paletą i osłony ochronne. Narodziła się pracownia, przestrzeń o niepowtarzalnej atmosferze, która do dziś pobudza dzieci i dorosłych do zabawy z malowaniem i pozwala im doświadczać własnej spontaniczności.