Zygmunt Luksemburski był drugim z kolei synem cesarza Karola IV, królem rzymskim i cesarzem, którego berła zdobiły również korony królewskie Węgier i Czech. Przez niemal pół wieku należał do największych i odnoszących największe sukcesy władców późnego średniowiecza, a przede wszystkim w Niemczech i na Węgrzech uważany jest za jednego z najważniejszych władców. Rozwiązał długotrwałą schizę papieską, dążył do reformy Kościoła, prowadził rzeczywiście europejską politykę, wzmocnił pozycję cesarstwa rzymskiego i jego władcy, a w końcu osiągnął pojednanie Kościoła katolickiego z husytami. W Czechach natomiast zawsze cieszył się opinią „rudej lisicy”, która wielokrotnie oszukała i zdradziła swojego brata Wacława IV, wywabiła do Konstancji i doprowadziła do spalenia Jana Husa oraz prowadziła przeciwko husytom długie i okrutne wojny, które całkowicie zdewastowały kraj. Nawet po faktycznym wstąpieniu na czeski tron królewski w 1436 roku nie wykazał się jako władca, któremu naprawdę leży na sercu dobro i pomyślność jego kraju. Współcześni już charakteryzowali Zygmunta Luksemburskiego jako „człowieka o dwóch twarzach”, który zawsze przede wszystkim kierował się własnym pożytkiem i nie wahał się kłamać ani oszukiwać, lecz był też zdolny do kompromisu i po ojcu mistrzem dyplomacji. Stał się w wielu względach jego godnym kontynuatorem i jako pierwszy wysunął ideę stworzenia „monarchii dunajskiej” z ziem czeskich, austriackich i węgierskich, która miała stać się skuteczną zaporą przeciwko najazdom osmańskim i przeciw tendencjom odśrodkowym w niemieckich krajach. W wielu kwestiach wyprzedzał swoją epokę - być może właśnie dlatego był i bywa równie bezkrytycznie podziwiany i wychwalany, jak i potępiany oraz oczerniany…