Przy patrzeniu na czeskie społeczeństwo ostatnich lat wydaje się, jakby Masaryk, którego cechowała szlachetność, a podstawowym wymogiem była moralność, nigdy nie był częścią naszej przeszłości. W czasach ucisku o nim wprawdzie milczano, jednak naród czeski doświadczył jeszcze jednego okresu, który obalał wszystko pozytywne, czym dotąd żył. Już rok po śmierci Masaryka w okaleczonym pomnichowskim państwie wylała się szambo rozkładowej trucizny, która jednak niezbędnie musiała krążyć w żyłach narodowych dziesięciolecia wcześniej. Wielu uwierzyło, że dotychczasowy kierunek społeczeństwa był błędny i jego protagonistów oznaczono jako zdrajców narodowych. Zatrzymajmy się dziś na którymś z ruchliwych miejsc i rozejrzyjmy się po przechodniach: czy smutne tłumy naprawdę są spadkobiercami czasów pierwszej Czechosłowackiej Republiki, wspaniale powstałej z popiołów Wielkiej Wojny? Gdzie mieszka lub gdzie zniknął duch epoki, w której obywatele przekazywali społeczeństwu dary pod hasłami takimi jak NARODOWI CZESKIEMU POŚWIĘCONE, NA NAUKĘ I PRACĘ?

Jak dokładna jest pamięć historyczna? Czy ktoś nie narzucił nam na głowy śmiertelnego woalu? Czy przekonania Masaryka są nadal z nami, a zatem czy nie jesteśmy sami? A może moglibyśmy przynajmniej pożyczyć Masaryka na nasze czasy? „NIE PODDAWAĆ SIĘ, TO WSZYSTKO!”