Obszerna monografia przedstawia kompleksowo dzieło światowej sławy czeskiego fotografa Jana Saudka. Podstawą jest chronologiczny porządek twórczości. Wprowadza ją tekst Daniely Mrázkovej, uzupełniają wybiórcze wykazy wystaw, publikacji oraz dane biograficzne. JAN SAUDEK jest obok już historycznych postaci Josefa Sudka i Františka Drtikola najbardziej znanym czeskim fotografem. A jednocześnie najbardziej prowokującym. Jest uwielbiany i potępiany, wychwalany i pogardzany, czczony i przeklinany. Dlaczego? Jan Saudek drażni. Wszystkim. Tym, jak wygląda, jak się zachowuje, jak mówi i jak chodzi tanecznym krokiem. Prowokuje swoim niekonwencjonalnym zachowaniem, swoimi sukcesami, pobudza swoim ostentacyjnym erotyzmem. Wywołuje szczególny niepokój, z którego - raz złapani - nie potrafimy się uwolnić. Pochłania nas mieszanką czułości i przemocy, tradycjonalizmu i ekstrawagancji, liryzmu i ironii, romantyzmu i obsceniczności. Kobiety bywają oczarowane, ponieważ stają się bezbronne i chętnie dają się wciągnąć w magiczny świat jego zabaw. Mężczyźni zazwyczaj są zakłopotani, co przechodzi następnie w zauroczenie albo w nawał gwałtownej nienawiści. Bowiem i oni wobec jego fluidu są - bezsilni. Jednego jednak nikt Saudkowi nie może odmówić: jego kontrowersyjne dzieło, odważne zanurzenia w ludzkie uczucia, popędy, namiętności, świadomość i podświadomość, pomaga zrozumieć złożoność współczesnego świata i człowieka. I choć jego fotografie podejmują najbardziej drażliwe i sporne aspekty ludzkiego bytu, są w swoim sumarycznym wyrazie celebracją człowieczeństwa. Celebracją wypełnioną szczególną radością i głęboko rozumiejącym humorem. I to właśnie to osobliwe, drażniące wychwalanie człowieczeństwa, któremu nic ludzkiego nie jest obce, czyni Jana Saudka postacią zupełnie wyjątkową we współczesnej fotografii. Pomimo szeregu monografii Saudka wydanych w większym lub mniejszym zakresie w różnych krajach, ta książka aspiruje do miana dotychczas najpełniejszego spojrzenia na jego twórczość. Śledzi ją w krokach rozwojowych i jednocześnie opowiada sam fascynujący, wzruszający własny jego (Saudka) życiorys o życiu w niewoli obrazów. Bo Jan Saudek nigdy nie fotografował niczego innego niż swoje życie i swój świat.