Monografia zajmuje się starożytną żydowską koncepcją świata, kosmosu i miejsca człowieka w świecie zarówno w odniesieniu do źródeł biblijnych, jak i do materiałów deuterokanonicznych oraz pseudoepigraficznych. Opiera się na tekście Hebrajskiej Biblii, dalej na dorobku literackim tradycji deuterokanonicznej, mistycznej tradycji późnej starożytności, w szczególności na Księgach Henocha, oraz na racjonalizmie talmudu babilońskiego. Publikacja przedstawia żydowską kosmologię w jej zmienności i w jej dialogu z otaczającymi starożytnymi kulturami, koncentruje się na unikalnej metodzie fachowej dyskusji i argumentacji starożytnych uczonych. Autorzy Hebrajskiej Biblii prowadzili polemikę z astronomią babilońską, ale jednocześnie naturalnie korzystali z jej dorobku. W publikacjach poświęconych kosmologii biblijnej przeważa pogląd, że ten babiloński model Żydzi respektowali przez cały czas formowania się kanonu, jeśli nie aż do średniowiecza. W rzeczywistości ten archaiczny model był przez żydowskich intelektualistów stopniowo korygowany głównie pod wpływem helleńskiej, alejandryjskiej nauki, która rozważała już bardziej realistyczne opinie na temat wielkości i kształtu Ziemi oraz natury ciał niebieskich. W okresie kanonizacji Proroków, a zwłaszcza Pism, żydowscy uczeni już znali te greckie koncepcje i dyskutowali o nich. Ikonoklastyczne zaangażowanie żydowskich uczonych i odrzucanie boskiego charakteru ciał niebieskich korespondowało z materialistycznymi teoriami greckich matematyków i fizyków; elitarni uczeni obu kultur odrzucali mitologiczne wyjaśnienia powstania i natury wszechświata.