Wspomnienia lekarki Giselli Perlovej były jednymi z pierwszych, które w ogóle ukazały się drukiem, zaledwie trzy lata po wyzwoleniu. Można je uznać za najbardziej poruszające świadectwo ocalałych i zamordowanych z żeńskiego obozu w Oświęcimiu-Brzezince. Pogląd lekarki Perlovej na wydarzenia w Oświęcimiu nie jest tylko czysto osobisty, ale opowiada też o innych więźniach, strażnikach czy nazistowskich funkcjonariuszach. Jako ginekolog i położnik pracowała w tak zwanym obozowym szpitalu i w niesławnej laboratorium Josefa Mengele. Jej lekarska wiedza została przez nazistów wykorzystana w niewłaściwy sposób. Zadania, które miała wykonywać, były niezrozumiałe i sprzeczne z jakąkolwiek wartością naukową i medyczną. Na próżno starała się wyjaśnić sens szokujących eksperymentów, w których Mengele wykorzystywał żydowskie, romskie i inne więźniarki, przy których musiała mu asystować. Swoją rolę była zmuszona pełnić pod groźbą śmierci przez rozstrzelanie, chłostę lub wstrzyknięcie fenolu. Jedyne, co mogła stwierdzić, to że celem i wynikiem badań Mengelego było torturowanie i zabijanie. Z głębokim samokrytycyzmem opisuje, jak bolesną decyzją było dla niej przerwanie ciąży i spowodowanie śmierci dzieci, aby uratować życie kilku tysięcy kobiet. Bycie lekarką w Oświęcimiu wymagało wyjątkowej odwagi i poświęcenia, ceniła szacunek, jaki okazywały jej współwięźniarki. Niesamowite jest to, że zdołała zachować zdolność odczuwania uczucia przywiązania czy miłości do cierpiących kobiet, potrafiła je pocieszyć i czasem na nowo obudzić w nich wolę życia. Ze swoich wspomnień stworzyła absolutnie unikalne świadectwo. Nikt nigdy nie zrozumie, co dla mnie znaczyło niszczyć życie tych dzieci. Po tylu latach praktyki lekarskiej dla mnie narodziny były zawsze najpiękniejszym i największym cudem natury. Kochałam te noworodki nie tylko jako lekarz, ale także jako matka, i za każdym razem było to dla mnie tak, jakbym zabijała własne dziecko, aby uratować życie kobiety. Gisella Perlova