Moment, w którym pojawia się nowa Globalna strategia UE definiująca rolę i zadania Unii Europejskiej u progu III dekady XXI wieku, jest znaczący historycznie i doniosły politycznie. Tylko pobieżna analiza środowiska międzynarodowego wskazuje na współwystępowanie wielu niepokojących tendencji i procesów kształtujących współczesny ład międzynarodowy. Trafnie określa to Józef Fiszer, pisząc o tym, że „osłabiając UE, Brexit osłabi zarazem jej rolę w budowie nowego ładu globalnego, będącego wciąż in statu nascendi. To zaś wzmocni w świecie pozycję państw należących do tzw. grupy BRIC, zwłaszcza Chin i Rosji. Nowy ład globalny bez UE lub ze słabą Unią stanie się de facto ładem bipolarnym, na czele z Chinami i Stanami Zjednoczonym lub tripolarnym, z dominującą rolą Chin, Stanów Zjednoczonych i Rosji. Utworzenie takiego systemu międzynarodowego od dawna proponuje Stanom Zjednoczonym i Chinom prezydent Rosji Władimir Putin. Jednak w takim ładzie międzynarodowym wzrośnie rola Rosji, zaś UE stanie się jego peryferiami”.

Opis stanowi fragment Wstępu.