(...) Suwerenność jako podstawa stosunków międzynarodowych i prawa międzynarodowego od wieków odgrywa kluczową rolę w kształtowaniu relacji zachodzących między państwami, organizacjami międzynarodowymi i innymi uczestnikami stosunków międzynarodowych. Suwerenność jest absolutnym warunkiem funkcjonowania państw na arenie międzynarodowej, zmienia się jednak sposób definiowania suwerenności w zależności od stanu stosunków międzynarodowych. Jako kategoria analityczna rozumiana jest jednorodnie i niepodzielnie, a jako praktyka – wielorodnie i podzielnie. W pierwszym znaczeniu, jej zwolennikami są przedstawiciele nauk prawnych, w tym nauki prawa międzynarodowego. W znaczeniu drugim, koncepcja ta wykorzystywana jest przez przedstawicieli państw, często dla uzasadnienia słuszności założeń polityki zagranicznej i działań podejmowanych na arenie międzynarodowej w imieniu państwa. Od wieków suwerenność postrzegano przez pryzmat równych praw i równej niezależności i definiowano jako absolutną niezależność od wszelkich czynników zewnętrznych, absolutne prawo kształtowania całości stosunków zachodzących wewnątrz państwa oraz określania kierunków aktywności państwa na arenie międzynarodowej. Suwerenność to wolność działania i wolność od interwencji ze strony innych państw. Koncepcja suwerenności nieustannie jednak ewoluuje, zmieniają się sposoby jej interpretacji.

Opis stanowi fragment Wstępu