Czeska kinematografia fabularna lat dziewięćdziesiątych i zer W pierwszym zbiorowym opracowaniu książkowym poświęconym czeskiemu filmowi fabularnemu od 1989 roku autor analizuje ponad dwieście dziewięćdziesiąt obrazów powstałych w ciągu ostatnich osiemnastu lat. Produkcję filmową podzielił tematycznie na kilka części: w okresie wokół upadku komunizmu pojawiła się cała seria gorzkich świadectw o życiu w Czechosłowacji lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych; przeciwnie, relacje o stalinizmie z lat pięćdziesiątych zwykle nie mówią już o życiu w totalitarizmie z taką lękową intensywnością jak filmy o normalizacji. Autor zajmuje się dalej licznymi filmami o tematyce historycznej, zwłaszcza dotyczącymi traumatycznych okresów, dalej obrazami świadczącymi o pierwszych doświadczeniach postkomunizmu, w tym „niszowymi” komercyjnymi komediami, oraz analizuje także wiele filmów powstałych o współczesnym społeczeństwie. Najnowsza czeska kinematografia zajmuje się przede wszystkim relacjami międzyludzkimi; te filmy należą według autora do najlepszych. Książka analizuje także filmy dla dzieci i młodzieży, dalsze liczne, mniej lub bardziej udane eksperymenty artystyczne, a na zakończenie wybiera „najlepsze czterdzieści pięć” - filmy wysokiej jakości, które zdaniem autora prawdopodobnie przetrwają. Celem analizy autora było ustalenie, w jaki sposób współczesna czeska kinematografia wypowiada się o dzisiejszym czeskim społeczeństwie, czy tworzy o nim mity i jakiego systemu wartości trzyma się według czeskich filmów współczesne społeczeństwo. Dzięki szczegółowej analizie semantycznej opowieści poszczególnych filmów fabularnych autor dochodzi do zaskakujących wniosków. Współczesna czeska kinematografia zajmuje wobec czeskiego społeczeństwa postawę wolną i krytyczną. Tworzy o nim, według jego zdania, zdumiewająco spójne świadectwo.