Książka Mary Heimann, która trafia w ręce czeskiego czytelnika, jest w kontekście pracy historycznej niezwykle namiętna, bezwzględna i surowa. Opisuje powstanie Czechosłowacji od jej założenia w 1918 roku aż po rozpad w 1992 roku - od początkującej demokracji, przez nazistowską okupację, komunistyczną dyktaturę, sowiecką inwazję, normalizację, aż wreszcie ponowny przejście do demokracji. Jej największą zaletą jest to, że nie próbuje przypodobać się czeskiemu ani słowackiemu czytelnikowi. Jakby z każdej strony tekstu rozbrzmiewało przesłanie - historia nie powinna być propagandą. Nie powinna „wychowywać” przez składanie nieprawdziwych mitów o własnej wyjątkowości, bohaterstwie czy cierpieniu. Nie powinna przemilczać ani usprawiedliwiać. Bo tylko prawda jest w historii jedyną wartością i miarą. I tylko taka prawda może budować społeczeństwo w demokracji. Autorka próbowała pozbawić historię Czechosłowacji mitów i oparła ją przede wszystkim na narracji mniejszości narodowych oraz ich relacji ze sztuczną „czesko-słowacką” większością. Głównym tematem staje się dla niej więc starcie nigdy niewystarczonych nacjonalizmów, później dodatkowo pomnożone irracjonalnością totalitarnych ideologii. To nietradycyjne spojrzenie, wyłamujące się z ustalonego prago-centrycznego „czeskiego” pojmowania przeszłości. Pierwsze angielskie wydanie książki Czechoslovakia: The State That Failed, które ukazało się w 2009 roku w wydawnictwie Yale University Press, wzbudziło olbrzymie emocje po obu stronach. Jako pierwszy potępił je czeski konsul generalny z Los Angeles, który stwierdził, że dzieli ją tylko „krok” od „zbrodni przeciwko ludzkości”. Jednocześnie została - może aż nadto - przyjęta przez Literární noviny, z ostrzeżeniem, że stawia „wstrząsające zwierciadło”, w którym czeskie społeczeństwo może w ogóle się nie rozpoznać. Tygodnik Respekt umieścił na swojej eleganckiej pierwszej stronie informację: Historyczka z USA prowokuje Czechów. Sobotnie kulturalne wydanie Lidových novin spojrzało na sprawę z bardziej humorystycznej perspektywy, opublikowało reprodukcję rzeźby św. Wacława siedzącego na koniu do góry nogami autorstwa Davida Černého z tytułem „Mary Heimann stawia czeską historię XX wieku na głowie”. Redaktor Prague Post twierdził, że wydaniem książki, która „przewracała niemal wszystkie utarte poglądy na ten kraj” i „rozwaliła na drobne kawałki tradycyjne postrzeganie Czechosłowacji jako ofiary”, „historia środkowoeuropejska zrobiła kompletną przewrotkę”. Times Literary Supplement przyjął książkę jako „prawdziwą historię nie tylko Czechów i Słowaków”, przypominając czytelnikom, że „to nieistniejące już państwo było domem Niemców, Węgrów, Rusinów, Polaków, Romów, Żydów, luteranów, unitów i rzymskokatolików oraz ateistów”. Ich zdaniem książka nie jest „zadziwiająca przede wszystkim dlatego, że przedstawia nowe fakty” (choć przyniosła również swój wkład w „penetrację archiwów”), lecz dlatego, że pokazuje w odpowiednio zdrapanej formie historię, która przy spłaszczonym spojrzeniu typowym dla zimnej wojny pozostała ukryta - mianowicie przejawy „czeskiej bezwzględności” wobec mniejszości i nienarodowych grup w nieistniejącym już państwie czechosłowackim. Mary Heimann jest obecnie profesorką historii nowożytnej na Uniwersytecie w Cardiff w Walii i członkinią Królewskiego Towarzystwa Historycznego. Studiowała na Vassar College w Nowym Jorku oraz na Uniwersytecie Oksfordzkim, gdzie w 1993 roku uzyskała doktorat. Jako uznana badaczka historii angielskiego katolicyzmu po raz pierwszy zainteresowała się historią Czechosłowacji w ramach eksperymentu dydaktycznego, mającego na celu znalezienie sposobu ożywienia i przybliżenia studentom stosunków międzynarodowych. Wkrótce historia Czechosłowacji zafascynowała ją tak bardzo, że odłożyła wszystko inne, nauczyła się czeskiego i przeprowadziła się do Pragi, gdzie spędziła dwa lata na intensywnych badaniach archiwalnych.