Kronika tradycyjnie nazywana Fredegarową stanowi ważne i w zasadzie jedyne źródło do dziejów państwa Franków w VII-VIII wieku, pod koniec panowania Merowingów i w okresie wstępowania dynastii Karolingów. Powstała najprawdopodobniej w Burgundii około połowy VII wieku i została spisana w tzw. barbarzyńskiej łacinie. Cała kronika składa się wprawdzie z czterech ksiąg, jednak pierwsze trzy księgi zawierają, z wyjątkiem kilku późniejszych wstawek (np. genealogii królów Franków łączącej Franków z Trojanami), głównie kompilacje starszych autorów (Hippolita, Hydacjusza, Euzebiusza, Hieronima, Izydora z Sewilli oraz chronologie władców i papieży) i kończą się streszczeniem Dziejów Franków Grzegorza z Toursu aż do śmierci króla Chilperyka I (584). Dlatego nie zostały uwzględnione w tym wydaniu. Cenna jest dopiero czwarta księga Kroniki Fredegara. Bezczeżnie na dzieło Grzegorza z Toursu nawiązuje bezpośrednio w tym samym roku 584, który jest także dwudziestym czwartym rokiem panowania króla Burgundów Guntramna. Zaczyna się jako zwięzłe annales królestwa burgundzkiego, lecz autor (lub autorzy) stopniowo coraz bardziej się rozpisuje i widać wyraźnie, że był albo świadkiem opisywanych wydarzeń, albo dobrze się z nimi zaznajomił. W dziewięćdziesięciu rozdziałach prowadzi swoje opisy aż do śmierci Flaochada, burgundzkiego majordoma, w roku 642. Następcy, krewni króla Pipina Młodszego - Childebrand i Nibelung - kontynuowali dzieło aż do roku 768, do objęcia władzy przez Karola Wielkiego i Karlemana. Wydanie książki wsparło miasto stołeczne Praga.