To gwizdanie było umówionym sygnałem do rozpoczęcia powstania, na jego dźwięk cały tłum miał się poruszyć z miejsca. To był początek końca… Właśnie w tej chwili z różnych stron zaczęły napływać grupy powstańców, którzy dotąd pozostawali w warsztatach. Mieli siekiery, kije i noże. Tymczasem wszyscy, którzy mieli broń palną po zabitych nazistach, zaczęli strzelać w powietrze. Kobiety i mężczyźni krzyczeli i biegli jak oszalali… Niektórzy wymachiwali siekierami, kijami i innymi przedmiotami, które służyły im jako broń. Wszyscy, którzy wcześniej o powstaniu nic nie wiedzieli, dołączyli do nas i zapanował taki ruch, że nikt nie mógł pozostać na miejscu… Nieposkromiony, szalony tłum pędził w kierunku wyjścia z obozu… Sobibór był najtajniejszym i najmniej znanym ze wszystkich nazistowskich obozów zagłady. Nikt nie jest w stanie w pełni odtworzyć dramatu prawie 300 000 ludzi zamordowanych w tych miejscach w ciągu zaledwie kilku miesięcy. Po udanym buncie i ucieczce więźniów z Sobiboru 14 października 1943 roku Odilo Globocnik, dowódca SS i policji dystryktu lubelskiego, napisał do Heinricha Himmlera, że dowody związane z tym miejscem należy jak najszybciej zniszczyć, dlatego wszystkie dokumenty zostały spalone. Nie istnieją więc materiały, które pozwoliłyby wystarczająco wyjaśnić okoliczności powstania obozu zagłady, jego funkcjonowanie i likwidację. Z tego powodu każde świadectwo byłych więźniów ma unikalne i bardzo ważne znaczenie. Oddajemy głos dwudziestu ośmiu ocalałym, którzy przeszli bramą fabryki śmierci, z której nie było powrotu. Pomimo wszystkiego powrócili do życia. Postawili przed nami obraz niewyobrażalnego cierpienia, śmierci i także buntu, który ich uratował.