Chrześcijańskie i moralne wartości położnej Stanisławy Leszczyńskiej przejawiały się przez całe jej życie, jednak najbardziej widoczne stały się po jej aresztowaniu w lutym 1943 i następnej deportacji do obozu koncentracyjnego Oświęcim-Birkenau. W tym strasznym miejscu spotkała zbrodniarza w mundurze, Josefa Mengele. Szczególnie wymowne jest porównanie, w którym po jednej stronie stoi Mengele, a po drugiej Leszczyńska. Mengele ukończył medycynę i w Oświęcimiu urzędowo i formalnie pełnił funkcję obozowego lekarza. W rzeczywistości jednak sam się głęboko splamił, skazując niewinnie aresztowanych i brutalnie uwięzionych w obozie koncentracyjnym na śmierć. Szczególnie okrutne i godne potępienia było stanowisko Mengele wobec kobiet, które naziści aresztowali i więzili w Oświęcimiu-Birkenau, mimo że były w ciąży. Nakazał, aby dzieci rodzące się tym kobietom były zabijane. Kiedy Mengele kazał Leszczyńskiej zabijać noworodki, jednoznacznie i odważnie zaprotestowała: „Nie, nigdy! Dzieci nie mogą być zabijane.” Stanisława Leszczyńska się nie bała. Ta chuda i słaba kobieta potrafiła stanąć przeciwko nazistowskiej władzy i zbrodniczym rozkazom. W Oświęcimiu pomogła przyjść na świat trzem tysiącom dzieci, przeżyło z nich tylko pięćset. Tych, które dożyły końca wojny razem ze swoimi matkami, było trzydzieści.