Książka ukazuje różne koncepcje dziejów filozofii jako alternatywy określenia filozofii, jest celowo prowokacyjna aż subwersyjna, nie jednak „alternatywna” w sposób zwolenników teorii spiskowych i podobnych „alternatywistów”. Autor nie uprawia rozumienia filozofii jako najogólniejszej czy wręcz humanistycznej nauki; preferuje wyobrażenie filozofii jako ruchu myślowego wewnątrz umownego trójkąta nauki (głównie przyrodniczej), sztuki i religii. W pierwszej części książki rozplątuje zawiłe związki różnych tradycji w dziejach filozofii, różne określenia filozofii, odsłania w nich rolę fałszywych pozorów, a przede wszystkim rolę iluzji. Oczyszczenie fasady iluzji, obłudnie zakrywających konstrukcje myślowe, ma swoją tradycję od antyku po nowożytną dekonstrukcję. Czy dzieje mają sens? Oczywiście - przecież napisaliśmy je tak, by miały właśnie taki sens, jaki chcemy! Bez oszustwa nie mogłyby wyglądać dowolnie, jednak możliwych alternatyw jest bardzo wiele. Zależy to od wyboru autorów i tematów, od ich uporządkowania, od akcentów wykładu... W drugiej części proponuje zarys jednej z wielu możliwych alternatyw dziejów filozofii. Na przemian wybiera tematy zwykle gdzie indziej marginalne lub całkowicie pomijane, rzadziej spotykane interpretacje tradycyjnie sławnych zagadnień, dyskutuje możliwe rozwidlenia. Bawi się wyobrażeniem, że skok od jońskich przedsokratejczyków do Galileusza, Darwina i fizyki kwantowej oszczędziłby nas szeregu metafizycznych pseudoproblemów i zbędnych pojęć: substancji, ogólnego celu, utożsamienia religii z Pierwszą Przyczyną i Wielkim Zegarmistrzem, iluzji jednoznaczności, podmiotu i przedmiotu. Za najbardziej przytłaczający problem uważa panowanie języka, w które wprowadzają nas zarówno tradycyjna metafizyka, jak i sofistyczne myślenie oraz większość humanistycznie ukierunkowanych inspiracji filozoficznych w nowoczesności.