W latach 90. XIX wieku w Pradze, podobnie jak w Monachium, Wiedniu czy Berlinie, rozwinęła się działalność stowarzyszenia młodych artystów, które powstało jako „secesja” (odłączenie) od tradycyjnych struktur artystycznych. Jego głównym zadaniem było promowanie nowej, nowoczesnej sztuki. Związek artystów plastycznych Mánes stał się osią grupowania pokoleniowego i w 1896 roku rozpoczął wydawanie własnego periodyku Volné směry. Od 1898 roku, kiedy zorganizował swoje pierwsze wystawy, stał się niepomijalnym reprezentantem czeskiej kultury artystycznej. Głównym wzorem dla artystycznej orientacji stowarzyszenia była współczesna Francja, pomagająca przezwyciężyć lokalne nacjonalistyczne tendencje, ale redakcja czasopisma i kierownictwo związku - wśród których wyróżniali się krytyk artystyczny i literacki F. X. Šalda, architekt Jan Kotěra, rzeźbiarz Stanislav Sucharda i malarz Jan Preisler - śledzili całą międzynarodową scenę artystyczną. Walka o realizację ideału nowoczesnej sztuki ukazała pełne znaczenie pojęcia „secesja”, gdy kolejne pokolenie, pojawiające się po przełomowej wystawie Edvarda Muncha w Pradze (1905), wywołało kryzys swoim zwrotem ku najnowszemu kubizmowi. Ten dramatyczny rozwój sztuki czeskiej jest obserwowany jako stopniowe wyodrębnianie się trzech głównych kierunków programowych: tendencji naturalistyczno-impresjonistycznej, symbolistycznej oraz ornamentyczno-dekoracyjnej. Realizowane były one oddzielnie, lecz ich wzajemne relacje nadają secesji głębszy sens artystyczny i podważają powszechne przekonanie, które zwykle pojmuje secesję jako eklektyczny styl dekoracyjny, ustępujący wraz z początkiem XX wieku.