Miłość i przyjaźń, nowela w listach, bywa czasem mylona z podobnym dziełem Jane Austen: z Lady Susan. Przyczynia się do tego nie tylko ta sama forma literacka, lecz także film Miłość i przyjaźń, który pomimo tytułu oparty jest właśnie na Lady Susan. „Nasza” książka, czyli Miłość i przyjaźń, jest jednak samodzielnym utworem światowej sławy autorki, godnym uwagi już tym, że pisała go między jedenastym a czternastym rokiem życia. Być może właśnie dzięki młodości, która bywa bezwzględna, wyśmiała w nim wiele klisz literatury romantycznej: wymieńmy choćby „sceny pełne omdleń”, „nieoczekiwane objawienia dotąd nieznanych krewnych”, „wzniosłe uczucia kontra przyziemna rzeczywistość” czy „obowiązkowy opór wobec rodzicielskiego despotyzmu”. Nad tym wszystkim unosi się niepokonana ironia Jane Austen, jej cięty humor - ale też uczucia, namiętność i miłość, choć przedstawione w taki sposób, że czasem nie wiemy, czy się śmiać, czy płakać. Śmiech jest jednak jak najbardziej na miejscu; w końcu autorka pisała te fikcyjne listy dla rozrywki kręgu rodzinnego; mimo to będziesz czytać opisy pięknej, nękanej przeciwnościami losu Laury z zapartym tchem i nie oprzesz się podziwowi dla narracyjnych umiejętności młodziutkiej Jane, która później stała się jedną z najukochańszych i najbardziej uznanych pisarek wszech czasów.