Pamiętniki czołowej czeskiej dziennikarki Lídy Rakušanovej stanowią otwarte i niczego nie udające świadectwo o życiu osobistym i zawodowym człowieka, w którego losach, podobnie jak w przypadku całego pokolenia rówieśników, odbijały się i w różny sposób kształtowały dramatyczne perypetie dziejów drugiej połowy XX wieku. Czytelnik z pierwszej ręki dowiaduje się o działaniach i poglądach znanych i mniej znanych przedstawicieli czechosłowackiego emigracyjnego środowiska oraz krajowego społeczeństwa po roku 1989, często w zaskakujących powiązaniach. Zakres narracji wykracza poza zwykłe osobiste wspomnienia - tekst staje się ważnym dokumentem epoki, nie tracąc przy tym czytelności.
Po maturze w gimnazjum w Czeskich Budziejowicach studiowała na Uniwersytecie Karola filologię czeską i historię aż do wyjazdu na emigrację. W latach 1975-1994 pracowała w redakcji czeskosłowackiego programu Radia Wolna Europa w Monachium. Po powrocie pracowała w Czeskim Radiu i w Czeskiej Telewizji, stając się wieloletnią obserwatorką i komentatorką przemian czeskiego społeczeństwa. W 1993 roku została uhonorowana tytułem Kobieta Europy. Chronologicznie skonstruowana opowieść zaczyna się od lat trudnego dzieciństwa. Jako uczennica liceum Lída odkrywa siebie i zaczyna interesować się sprawami społeczno-politycznymi - szczególnie w liberalnej atmosferze drugiej połowy lat sześćdziesiątych. Po okupacji Czechosłowacji przez Armię Radziecką w sierpniu 1968 roku zdecydowała się wraz z partnerem opuścić kraj.
Lída Rakušanová to wyborny stylistka; jak sama przyznaje, niektóre rozdziały nie pisały się łatwo. Nigdy dotąd nie była w swoim pisaniu tak osobista, a jednocześnie starała się wyważyć względy wobec osób nadal żyjących z chęcią niczego istotnego nie przemilczeć. Dzięki temu opisy trudności i radości emigrantów są bardzo żywe.
Jako dziennikarka autorka współpracowała z legendami czeskiego dziennikarstwa, takimi jak Sláva Volný, Milan Schulz czy Karel Jezdinský; w RFE poznała też znaczących pisarzy, między innymi Josefa Jedličkę i Ivana Diviša. Rzeczowo opisuje warunki pracy w redakcji oraz relacje z kierownictwem stacji (była to „męcząca wojna okopowa o wprowadzenie do emisji każdego, choćby nieco niekonwencjonalnego głosu lub niekonformistycznej opinii, czy to z podziemia, czy z Charty 77”), stosunki między Czechami a Słowakami; w narrację wspomnień wchodzą także Karel Kryl i Pavel Tigrid, z którymi autorka oraz inni odwiedzają emigracyjne sympozja organizowane przez stowarzyszenie Opus Bonum i jego założyciela Anastáza Opaska.
Rakušanová pośredniczyła w kontaktach emigracji z krajową opozycją, znacząco przyczyniając się do powrotu demokracji do Czechosłowacji. Po 1989 roku, jako uznana dziennikarka, spotykała się z wieloma osobistościami życia politycznego i społecznego i w nurcie wspomnień wiele z nich ukazuje w krótkich mikroportretach.
Książkę ilustruje wiele, przeważnie dotąd niepublikowanych, fotografii; w większości są autorstwa męża i życiowego towarzysza autorki, Josefa Rakušana.