Mam na imię Liliana Bucci, ale wszyscy nazywają mnie Tatiana. Urodziłam się w Rijece 19 września 1937 roku i jestem jednym z nielicznych dzieci, które przeżyły obóz zagłady w Oświęcimiu. Ja jestem Alessandra Bucci, ale od zawsze wszyscy nazywają mnie Andra. Urodziłam się w Rijece 1 lipca 1939 roku i podobnie jak moja siostra Tati jestem jednym z nielicznych dzieci, które przeżyły obóz zagłady w Oświęcimiu. *** Ponad rok przed końcem wojny trafiają do obozu koncentracyjnego Auschwitz, bezbronne i nieświadome, zostają wrzucone w najbardziej odrażający mechanizm nazistowskiej machiny zagłady. Obie siostry przeżyły być może dlatego, że uważano je za bliźniaczki i zakwalifikowano do bloku dzieci przeznaczonych na okropne eksperymenty medyczne. Wspominają horror, którego doświadczyły: zimę, głód, przerażające sterty zwłok, krótkie odwiedziny matki, wychudzonej tak bardzo, że nie potrafiły jej rozpoznać. I zawsze w tle komin, który wyrzuca dym i płomienie, jedyny sposób, by „wyjść”, jeśli jesteś Żydem, jak mawiali strażnicy… Opowiadając swoją historię, z trudem znajdują słowa i między innymi zadają sobie pytanie: Jak to się stało, że przeżyłyśmy, dlaczego akurat my? Według najnowszych szacunków do Oświęcimia deportowano ponad 230 000 chłopców i dziewcząt z całej Europy, przeżyło jedynie kilka dziesiątek. To jest historia dwojga z nich.