1984, dziś już klasyczne dzieło gatunku antyutopii, jest bez wątpienia jednym z najbardziej niezwykłych powieści XX wieku i błyskotliwą analizą wszystkich systemów totalitarnych. „Antyutopia” ma też swojego „antybohatera”: jest nim Winston Smith, zwykły, niezbyt odważny człowiek, który nie pragnie niczego rewolucyjnego: chce tylko poznać prawdziwą, nie zmanipulowaną postać przeszłości, wierzyć temu, co widzi własnymi oczami i mieć wolność twierdzić, że dwa i dwa to cztery... Poziom życia w Oceanii jest kiepski i pogarsza się. Winston pracuje w Ministerstwie Prawdy, które zajmuje się manipulacją przeszłością, przerabianiem dokumentów tak, by zawsze były aktualne. Pracą Winstona jest poprawianie starych numerów gazet. Oceania na przemian prowadzi wojnę z krajami Eurazji i Wschodniej Azji. Jeśli sytuacja się zmieni, sojusznik staje się wrogiem, a wróg sojusznikiem, Winston i inni urzędnicy przepisywują wszystkie artykuły wydane w przeszłości. Wielki Brat bowiem nigdy nie zmienia swoich decyzji, ma absolutną prawdę. Podobnie przepisywane są prognozy produkcji przemysłowej, rozwoju wojny itp. W rzeczywistości nie można nawet polegać na prawdziwości dat. Winston nie potrafi bronić się przed myślami o przeszłości. Stopniowo zaczyna badać, jak wyglądało życie przed ustanowieniem dyktatury Partii i uważa, że nie było takie, jak przedstawia oficjalna propaganda. Myśli o swojej matce i siostrze, które zniknęły, gdy był małym chłopcem. Zaczyna pisać dziennik. Wie jednak dobrze, że jest śledzony na każdym kroku, nawet w prywatności, przez policję ideologiczną za pomocą wszechobecnej techniki. Tak samo jak wszyscy inni członkowie Partii. Myśli sprzeciwiające się Partii są zbrodnią ideologiczną, która jest surowo karana. A człowieka może zdradzić nawet sam wyraz twarzy czy mówienie przez sen.