W jaki sposób wystawy sztuk wizualnych przekładają się na ich pisane dzieje? A jak wyglądałyby dzieje sztuki czeskiej drugiej połowy XX wieku, gdybyśmy spojrzeli na nie właśnie z tej perspektywy? Podczas gdy tradycyjnie historię sztuki konstruuje się jako historię stylów i skupia na poszczególnych osobowościach i dziełach, w publikacji Wystawa jako medium są one ujmowane z perspektywy tzw. exhibition histories, które na Zachodzie na przełomie tysiącleci stały się nową dyscypliną nauk o sztuce. Sztuka czeska drugiej połowy XX wieku jest zatem przedstawiana na tle przełomowych wystaw, które w latach 1957-1999 współtworzyły jej rozwój. Publikacja na ponad 1000 stron rekonstruuje 60 starannie wybranych wystaw zarówno poprzez teksty, jak i dokumentację obrazową. W książce wystawa jest pojmowana jako autonomiczny format produkcji kulturowej, a zarazem jako narzędzie promowania określonych form sztuki, jej funkcji i publicznej legitymizacji. Archiwum podzielone na pięć okresów wprowadzają trzy odrębne studia, które śledzą metodologię współczesnego dyskursu wystawowego, historię wystaw oraz zmieniające się instytucjonalne warunki prezentowania sztuki w danym okresie, a także dotąd nieopracowany temat autorów i organizatorów wystaw, później określanych jako kuratorzy/kuratorki. Książka wnosi nowe spojrzenia na dotychczasowe interpretacje rozwoju czeskiego malarstwa i sztuk wizualnych po 1957 roku. Choć zajmuje się historią, stawia pytania bezpośrednio wynikające z kondycji współczesnej sztuki i jej aktualnych problemów.