Łaciński przewodnik dla pielgrzymów do Santiago de Compostela z XII wieku słusznie bywa uważany za najstarszy przewodnik do jednego z najważniejszych miejsc pielgrzymkowych chrześcijańskiej Europy. Jego anonimowy autor przemawia żywym językiem do współczesnego czytelnika i poprzez barwne opisy poszczególnych odcinków trudnej pielgrzymki pozwala zajrzeć w mentalność mieszkańców oraz dostarcza informacji kulturowo-historycznych. Tekst podzielony na jedenaście nierównych rozdziałów opisuje m.in. główne drogi pielgrzymie z Francji i wspomina o ich długości oraz trudności. Pielgrzymi otrzymują także rady, gdzie znaleźć najważniejsze przytułki pielgrzymie, z których rzek można pić, które ryby są jadalne, gdzie na trasie grozi niebezpieczeństwo ze strony miejscowych mieszkańców itp. Oprócz tych praktycznych informacji dzieło wskazuje najważniejsze miejsca pielgrzymkowe i kościoły (np. św. Marcina w Tours, św. Idziego w Aint-Gilles du Gard, św. Foy w Conques, św. Leonarda w Saint-Léonard-de-Noblat, św. Saturnina w Tuluzie czy św. Marii Magdaleny w Vézelay), których odwiedzenie pielgrzymowi nie powinno umknąć. W ostatnim rozdziale bardzo szczegółowo opisano cel wędrówki - kościół poświęcony apostołowi Jakubowi Większemu w Composteli z relikwiami świętego. Zapis tekstu znajduje się w rękopisie zwanym Codex Calixtinus, ukształtowanym prawdopodobnie w latach 1139-1173, który zawiera także inne pisma związane ze św. Jakubem i Santiago de Compostela. Wydanie książek wsparło miasto stołeczne Praga.