Reformy z czasów panowania cesarza Meiji (Mucuhito; panował 1867-1912) objęły większość sfer życia społeczeństwa japońskiego i ostatecznie w znacznym stopniu przyczyniły się do tego, że Imperium Wschodzącego Słońca na progu XX wieku uplasowało się w gronie mocarstw. Modernizacja doprowadziła do ożywienia japońskiej polityki zagranicznej, której uwaga skupiła się przede wszystkim na Korei i Chinach. Po zwycięskiej wojnie z Chinami w latach 1894-1895 japoński wpływ w Korei umocnił się ostatecznie, a Tokio anektowało Koreę w 1910 roku. Podpisanie traktatu sojuszniczego z Wielką Brytanią 30 stycznia 1902 roku zapewniło ważne wsparcie w rywalizacji z carską Rosją, która podobnie jak Japonia miała zasadnicze interesy w Mandżurii na północnym wschodzie chińskiego imperium. Zwycięstwo w wojnie z Rosją w latach 1904-1905 katapultowało Japonię w szeregi mocarstw, choć jej interesy początkowo koncentrowały się wyłącznie na Dalekim Wschodzie. Po I wojnie światowej mocarstwa zachodnie próbowały osłabić nową pozycję Japonii, lecz kraj ten nie zrezygnował ze swych ekspansjonistycznych celów na kontynencie. Realizację tych celów utrudniał też silny wzrost nacjonalizmu w Chinach, reprezentowany przede wszystkim przez Kuomintang. Na progu lat trzydziestych XX wieku Japonia postanowiła osiągnąć swe cele w Chinach siłą; w 1931 roku rozpoczęła się pierwsza faza jej bezpośredniej agresji, która doprowadziła do zajęcia Mandżurii. W 1937 roku Japonia rozpoczęła natarcie na prowincje na południe od Wielkiego Muru, co doprowadziło do zajęcia ważnych ośrodków środkowych i południowych Chin. Pod koniec lat trzydziestych cele Japonii wykraczały już poza ramy Dalekiego Wschodu - atak na Pearl Harbor w grudniu 1941 roku oznaczał rozpoczęcie wojny ze Stanami Zjednoczonymi, której rezultatem była miażdżąca klęska Japonii. Celem tej publikacji jest przedstawienie spójnego i, o ile to możliwe, wyważonego przeglądu polityki wewnętrznej i zagranicznej Japonii w latach 1931-1945.