Książka Tomáša Vilímka, pracownika Instytutu Historii Współczesnej PAN, koncentruje się na dotąd słabo opracowanym, a zarazem istotnym temacie opozycji okresu normalizacji, rozpatrywanym w porównaniu sytuacji w dwóch sąsiednich państwach „bloku sowieckiego” - Czechosłowacji i NRD. Autor najpierw przedstawia podstawowe cechy rozwoju społeczeństw wschodnioniemieckiego i czesko-słowackiego, które mimo wspólnych elementów w wielu aspektach były odmienne. Jakie były „drogi do opozycji” w CSRS i NRD? Jakie informacje mieli o sobie dysydenci, jakie wspólne akcje planowali i realizowali, w jakim stopniu udało im się nawiązać współpracę przekraczającą granice? Co wiedzieli wschodnioniemieccy opozycjoniści o działalności Karty 77 i innych przejawach niezależnego myślenia w Czechosłowacji? W jakim stopniu inspirowali się czeskosłowackim przykładem w swoich działaniach antyreżimowych w NRD? Co z kolei wiedzieli przedstawiciele czesko-słowackiej opozycji o działalności wschodnioniemieckiego niezależnego ruchu pokojowego, o ruchu żołnierzy budowlanych i przede wszystkim o aktywnościach kościoła ewangelickiego i katolickiego w NRD? W jaki sposób przebiegała wzajemna komunikacja i jaki miała konkretny wpływ na próby współpracy opozycji oraz na kontakty ze społeczeństwem większościowym? Książka odpowiada na te i wiele innych pytań, wykorzystując bogaty materiał z rozmów z czołowymi postaciami życia opozycyjnego w obu krajach (Otta Bednářová, Jaroslav Šabata, František Mikloško, Petr Uhl; Gerd Poppe, Wolfgang Templin, Marianne Birthler, Ulrike Poppe).