Trzy czwarte wieku po śmierci Króla-Słońce płomień wojny korsarskiej przygasał. Potem wybuchła rewolucja i wojna korsarska znów zapłonęła. Jednak toczyła się w zupełnie innych warunkach. Okręty korsarzy Rewolucji Francuskiej nie przewyższały wielkością fregat i często były to małe kutry, na których działa można było policzyć na palcach. Konwent Rewolucyjny, Dyrektoriat, Bonaparte ani Napoleon nie dali korsarskim kapitanom tego, co zapewnił ich poprzednikom Ludwik XIV. Duguay-Trouin czy Bart mogli mierzyć się z największymi okrętami wojennymi Anglii i Holandii. Surcouf, Fourmentin, Füet, Aregnaudeau czy Angenard nigdy nie otrzymali takiej szansy. Mimo to była to wojna zażarta. Francuscy korsarze szkodzili Brytyjczykom i ich sojusznikom u brzegów swojej ziemi, na Atlantyku, Morzu Karaibskim i Oceanie Indyjskim. Ta wojna korsarska miała też wielu bohaterów. Autor Korsarzy Króla-Słońce opowiada historię legendarnego Roberta Surcoufa i zapomnianych kapitanów Broquanta, Souvilla, Dutertra i dziesiątek innych. Wykorzystuje, podobnie jak w pierwszym tomie Wojny korsarskiej, ówczesne pamiętniki i wiele innych dokumentów. Nie pomija też związków z losami francuskiej marynarki wojennej przed rewolucją i w jej trakcie. Na kartach książki ożywają więc wielkie bitwy: Ouessant, 13. prairial, Aboukir, Trafalgar.