Już w pierwszych miesiącach po ataku na Związek Radziecki latem 1941 roku pojedyncze osoby i grupy mieszkańców ZSRR oferowały współpracę nacierającym jednostkom niemieckim. Kozacy dotknięci przymusową kolektywizacją witali Niemców jako swoich wyzwolicieli, podobnie jak przedstawiciele nierasowych narodowości. Wbrew woli naczelnych kręgów nazistowskich dowódcy Wehrmachtu formowali z radzieckich jeńców oddziały pomocnicze. Brakowało jednak osobowości, która potrafiłaby skonsolidować armię walczącą u boku Niemców przeciwko bolszewickiemu reżimowi w Rosji. Rolę tę przejął generał-lejtnant Andriej Andriejewicz Własow (1900-1946), wzięty do niewoli na froncie wołchowskim w lipcu 1942 roku. Dotychczasowy skuteczny dowódca Armii Czerwonej odwiedzał obozy jenieckie. Szukał i znajdował żołnierzy chętnych wstąpić do Rosyjskiej Armii Wyzwolenia. "Własowcy" wraz z formacjami SS Himmlera walczyli na wiosnę 1945 roku w przegranej wojnie. Podobnie jak ich dowódca popełnili fatalny błąd, gdy nie znaleźli drogi do mocarstw antyhitlerowskich, które dążyły do zwycięstwa demokracji. Odegrali dość znaczącą rolę w walkach Powstania Praskiego, lecz wówczas było już za późno... Dla dowództwa Armii Czerwonej i dla przedstawicieli kierownictwa politycznego państwa radzieckiego (a także w oczach większości mieszkańców ZSRR) członkom Rosyjskiej Armii Wyzwolenia pozostała gorycz zdrady.