Osobowość tego wybitnego asa myśliwskiego, który w trakcie Bitwy o Anglię zapisał się krótką, lecz olśniewającą serią siedemnastu potwierdzonych zestrzeleń, należy z prawem do panteonu lotnictwa Czechosłowacji (a także Polski i Wielkiej Brytanii). Oryginalna postać naszego najbardziej udanego uczestnika tej bitwy w przeszłości skusiła licznych dziennikarzy, publicystów, historyków i świadków, aby opowiadali o jego niezwykłej życiowej drodze, tragicznie zakończonej niezroziałym i do dziś niewyjaśnionym upadkiem. Do prawdy, opartej na wiarygodnych źródłach, wmieszano zarówno własne, jak i cudze spekulacje, domysły i opinie. Nic więc dziwnego, że relacje o losach Františka są obrośnięte licznymi mitami i legendami. Niektóre być może powstały jeszcze za jego życia, a jeśli nie stanął u ich zarania on sam, najwyraźniej nie czuł potrzeby, by je sprowadzać do rzeczywistości. I tak wciąż od czasu do czasu można przeczytać, że z pierwszym wrogiem zmierzył się już podczas mobilizacji we wrześniu 1938 bezpośrednio nad Pragą, albo że po marcowej okupacji odleciał do Polski swoim samolotem. Że już we wrześniu 1939 nad Polską miał zestrzelić swoich pierwszych trzech wrogów, a kolejnych jedenaście we Francji w maju lub czerwcu 1940. Z tamtymi siedemnastoma z późniejszej bitwy o Anglię dawałoby to łącznie 31 zestrzeleń w ciągu jednego roku. To uczyniłoby go bez wątpienia najbardziej skutecznym alianckim pilotem w pierwszym roku wojny. Z pewnością należał do tej elity i bez tego, lecz zdecydowanie nie są to jego jedyne mity i legendy. Autor starał się z nimi rozprawić jako wychowanek pozytywistycznej historiografii, i to przede wszystkim przy pomocy wszelkiej dokumentacji, często dotąd zalegającej w archiwach czeskich, polskich, francuskich, brytyjskich i niemieckich. Przede wszystkim jednak opowiada niesamowitą historię energicznego i nieujarzmionego młodego człowieka oraz wybitnego lotnika. Myśliwskiego pilota, który wprawdzie od czasu do czasu doprowadzał swoich dowódców do rozpaczy, ale gdy naciskał spust, rzadko pudłował.