Cesarz i król Karol IV przyczynił się do powstania całej serii monumentalnych budowli, jednak szczególną uwagę poświęcił Katedrze św. Wita na Zamku Praskim. Miała stać się najwybitniejszym dziełem gotyku - kamiennym ucieleśnieniem wiary, symbolem królewskiego majestatu, siedzibą arcybiskupa, ośrodkiem kultu patronów kraju, miejscem uroczystych koronacji, królewskim miejscem pochówku, a w pewnym sensie także narodowym. Żaden inny kościół w Europie nie łączył jednocześnie tylu ważnych funkcji. Projekt pierwszego budowniczego katedry, Mateusza z Arrasu, już za jego życia należał niemal do cudów budowlanych. Jasne zadanie przeniesienia do Pragi stylu południowo-francuskich katedr dyskretnie dostosował do własnych wyobrażeń i miejscowych tradycji. Podejście jego następcy, Petra Parléře, było tak osobiste, genialne, a zarazem architektonicznie ryzykowne, że popadło w konflikt z ówcześnie uznanymi regułami. I tak świątynia pierwotnie poświęcona nieznanemu sycylijskiemu męczennikowi Witowi w sercu naszej metropolii budzi także w XXI wieku podziw swoją imponującą wzniesionością z daleka, z bliska i od środka. Katedra praska nie jest najstarsza, najszersza ani najwyższa w Europie. Jej wyjątkowość polega na oszałamiającej harmonii. Całkowita długość budowli wynosi 124 metry, a szerokość transeptu osiąga 60 metrów. Sklepienie wznosi się na wysokość ponad 33 metrów, a niemal stumetrowa tzw. wieża południowa nadaje stolicy rozpoznawalne charakterystyczne panorama. Słowo Boże może w świętej przestrzeni katedry wysłuchać jednocześnie ponad osiem tysięcy ludzi.