Książka Danieli Hodrové - zbiór dwudziestu ośmiu esejów - jest w wielu względach niezwykła. Łączy przekonująco w jedność to, co bywa wykładane oddzielnie i nieraz stawiane przeciwko sobie: przenikliwą analizę kształtu poetyckiego (i w ogóle wyrazu artystycznego) z jego aspektami filozoficznymi i duchowymi, ontologię dzieła z ontologią ludzkiego „bycia". Dialog z poetyką marności, rozwijany na najwybitniejszych przejawach naszej i europejskiej literatury, jest jednak tylko wstępem, wejściem do ważniejszej problematyki: pytania o duchowe horyzonty - albo raczej o ich brak - w życiu współczesnego, mianowicie zachodniego człowieka. Książka autorki wkrótce staje się sondą w jego duchowo wyczerpanej codzienności, w różne sposoby „zapominania o byciu", o świętości w życiu człowieka. Rozdziały takie jak „Fortuna i śmierć", „Martwa natura zwana 'vanitas'", czy od razu wprowadzająca „Mater dentata" prowadzą czytelnika do refleksji nad życiem, wręcz uczą go zastanawiać się nad nim w spotkaniu z najzwyklejszymi rzeczami, które go otaczają. Uczą przejrzeć zasłonę marności i kłamstwa, czy to przedstawianą przez wypróżnioną reklamę, czy przez oślepiającą pewność siebie dyskursu naukowego, który nie jest zdolny zaoferować człowiekowi głębszego oparcia. Ostatni obszar w Chwale skuleniu stanowią rozdziały-eseje poświęcone cielesności, podstawowym ruchom duchowo pojmowanego ciała, w których ta elementarna doświadczenie przebija się do głębin kosmogonicznych znaczeń, takich jak „Kołysanie", „Obracanie się", „Drżenie" (zapowiedziane wcześniej przez „Ucisk" czy „Potknięcie"), aby w medytacji nad nimi szukać najintymniejszych pewności. Jako przesłanie istotnej wiary autorki przemówi do czytelnika rozdział Chwała skuleniu, ujawniający pod koniec książki jej osobistą, na marności wywyższoną motywację.