Gdy Alfons Mucha spacerował paryskim bulwarem St. Michel, samochody się zatrzymywały, a ludzie oklaskiwali go. Jego atelier było na przełomie XIX i XX wieku centrum życia towarzyskiego. Odwiedzały je światowej sławy osobistości: Sarah Bernhardt, Anatole France, Paul Gauguin czy wynalazcy kinematografu, bracia Lumière. Szczególnie mile widziany był dyrektor paryskiego obserwatorium, parapsycholog, mistyk i ezoteryk Camille Flammarion, z którym Mucha przynajmniej raz w tygodniu rozmawiał o swoich ulubionych tematach: tajemnicach pozazmysłowego postrzegania i istocie tzw. automatycznego pisma. Był bogaty, ceniony w Europie i Ameryce - a jednak niezadowolony. Wciąż poszukiwał sensu swojego artystycznego życia. W 1910 roku twórca tego wyjątkowego stylu artystycznego wrócił do Pragi. Chciał spełnić swoje marzenie i służyć ojczyźnie. Zaraz po przyjeździe doznał dosłownego szoku: niemal całe praskie życie kulturalne sprzeciwiło się jego propozycji udziału w dekoracji Domu Reprezentacyjnego. Jego wyjątkowy talent przeszkadzał w Czechach. Mucha jednak przeforsował własną wizję i w Primátorský salonek przekazał swoje najważniejsze dzieło. Jego artystyczny triumf, dwudziestoczęściowa Słowiańska epopeja, stał się dla niego jednocześnie zwycięstwem i porażką, gdy Josef Čapek za wszystkich zazdrosnych przewidział jej los ironicznym pytaniem: „Co z nią zrobić?”. Dziś Alfons Mucha jest fenomenem. Nie zawsze tak jednak było - jego witraż w katedrze św. Wita na Zamku Praskim, przesycony chrześcijańską mistyką, był zagrożony, a nawet miał zostać usunięty. Na szczęście dziś należy do najcenniejszych artystycznych skarbów katedry. W ostatnim okresie życia Mucha doświadczył w Pradze zarówno zaszczytów, jak i upadków aż na dno. Przeczuwał jednak, że stworzył dzieło, które pozostanie zapisane w historii sztuki.