Zbiór opowiadań zawarty w Mrugnięciu ekranu składa się z wtargnięć światów wtórnych do naszego. Pisarz fantasy pozwala umrzeć swojemu barbarzyńskiemu bohaterowi i znajduje go na ganku, bo przecież „spotkał się ze swoim stwórcą”. Śmierć tańczy na dyskotece. Pierwsze opowiadanie, Kšeft w Hádu, Pratchett napisał, gdy miał trzynaście lat. Opowiada o wtargnięciu diabła do mieszkania ogłoszeniodawcy. Płynie ono jednak miło i ma satysfakcjonująco dobre zakończenie. Wszystkie jego opowiadania mają satysfakcjonujące zakończenia. Szczególnie to oparte na prawdziwym wydarzeniu z 1973 roku, kiedy to w pobliżu Hollywood przewróciła się furgonetka pełna kur, które osiadły w krzaku posadzonym na trawiastej wysepce pośrodku autostrady. Lubię też to dziwne o zrozpaczonych podróżnikach utkwionych w świecie stworzonym z wiktoriańskich bożonarodzeniowych pocztówek, otoczonych płatkami śniegu z błyszczącej folii, potwornymi różowymi insektami i „strasznym prostokątnym otworem”. Są też opowiadania o komputerach, na przykład jedno z 1990 roku, opowiedziane przez życzliwego majstra, niezbyt bystrego, ale dobrego w obsłudze maszyn, za pomocą których ludzie tworzą własną rzeczywistość. (I znów ma świetne zakończenie.) Następuje zbiór opowiadań ze Świata Dysku, w tym jedno dłuższe i złośliwe o Babie Złopočasnej oraz udana wersja hymnu narodowego Ankh-Morporku…

Z przedmowy A.S. Byatt