W poezji Małgorzaty Sagan można zamieszkać jak nad brzegami Jordanu w czasach ewangelicznych, spotkać świadków zwrotnego punktu w Historii Zbawienia. Można w tych wierszach „pobyć”, zanurzyć się w treści opisywane celnie, ale bez obawy przed dłuższą formą. To bardzo duży walor tego tomu: jego opisowość i dramaturgiczność mają czas wybrzmieć, czytelnik ma komfort lektury kontemplacyjnej, towarzyszącej słowu i ewokowanym przez nie obrazom. Jest to poezja „szerokiego gestu”, nie „zadyszkowa”, skrótowa, współcześnie dominująca. Dobra Nowina wybrzmiała w niej tradycyjnie (wyraźna stylistyka biblijna), ale i ponadczasowo, wręcz współcześnie (dramaturgia dialogów, elementy „nowoczesności”). Paralelizm jest zresztą głównym chwytem tej poezji, oznacza on jednak nie dwunurtowość, a przełożenie świata Biblii na świat egzystencji „tu i teraz”. ukryj opis