Nowe wydanie jednego z najdoskonalszych powieści najczytelniejszego rosyjskiego pisarza z osiemdziesięcioma ilustracjami autorstwa u nas już dobrze znanego malarza Michaiła Gawriczkowa. Powieść Idiota, nad którą Dostojewski pracował podczas pobytu w Szwajcarii i we Włoszech, przeżywając dotkliwy kryzys egzystencjalny, a która po raz pierwszy ukazała się w latach 1868-1869, bez wątpienia należy do jego najważniejszych dzieł i wyróżnia się spośród pozostałych. Jest też dziełem najbardziej osobistym, gdyż autor przełożył na jej protagonisty wiele ze swoich najgłębszych przeżyć i przekonań egzystencjalnych. Dostojewski w tej powieści postanowił „stworzyć obraz człowieka idealnie pięknego”, co sam uważał za zadanie prawdziwie „kolosalne”, a nawet niemożliwe, ponieważ „nie ma nic trudniejszego na świecie, szczególnie w naszych czasach”. Tą istotą idealnie piękną jest książę Myszkin, postać, która na zawsze zapisała się w historii literatury i która do dziś nie przestaje inspirować i oczarowywać czytelników na całym świecie. Myszkin jest wewnętrznie piękny, cnotliwy, szlachetny, zrównoważony, nieskazitelny, całkowicie bezpodstępny, niewinny, niemal „anielski”. W przeciwieństwie do wielu innych znanych postaci autora jest pozbawiony wszystkich mrocznych namiętności, konfliktowości, pożądliwości i złych „błędów”. Jeśli inni bohaterowie Dostojewskiego cierpią z nadmiaru zmysłowości, Myszkina cechuje wręcz jej absolutny brak. Jest życzliwy, bezgranicznie współczujący, od urodzenia dobry, i jako taki w społeczeństwie zdominowanym przez cynizm i egoizm przynajmniej na początku musi wydawać się „nienormalnym” osobnikiem, w skrócie idiotą. Myszkina, którego „idiotyzm” jednocześnie oczarowuje i destabilizuje świat, obdarzono jednak intuicyjną jasnowidnością - widzi to, czego inni nie dostrzegają. Dostrzega najgłębsze wnętrza ludzi, zwłaszcza kobiet, w tym przede wszystkim dwóch jego ukochanych: Nastazji Filipowny i Agłai… Nawet Myszkina nie omijają jednak przeznaczeniowe paradoksy i beznadziejna tragiczność. Słowami Nikołaja Berdiajewa: „Myszkina nie opanowują demony, irracjonalne błędy, jego dusza jest anielska. Ten ‚anielski‘ element w nim wprawdzie nie wywołuje szaleństwa, ale nie potrafi nikogo z szaleństwa uleczyć, choć jest to jego najgorętszym pragnieniem. Nie jest do samego końca pełnym człowiekiem, jego natura jest jasna, lecz niepełna.” I więc wszystko nie może skończyć się inaczej niż katastrofą. Myszkina sprowadza nieszczęście także na tych, których kocha, a w końcu i na siebie samego. Słowami Dostojewskiego: „Najdziwniejsze w całej powieści jest to, jak niewiarygodnie absurdalnie Myszkina zachowuje się wobec obu kobiet, które kocha. Swym postępowaniem sprowadzi morderstwo i ostateczną katastrofę... Szczerze mówiąc, trzeba powiedzieć, że ten ‚dobry‘ człowiek nie czyni wokół siebie nic dobrego…” Na tle opowieści o „idealnie pięknym człowieku” Dostojewski rozważa najważniejsze pytania filozoficzne, psychologiczne i społeczne, które ludzie stawiali sobie od niepamiętnych czasów.