Václav Havel (1936-2011) i Josef Škvorecký (1924-2012) należeli do najważniejszych postaci powojennej czeskiej literatury i życia kulturalnego. Obydwóch łączyło między innymi to, że nigdy nie ulegli komunistycznej władzy: nawet w ramach postępowego Związku Czechosłowackich Pisarzy w drugiej połowie lat sześćdziesiątych występowali niemal jak outsiderzy. Nigdy jednak nie zbliżyli się do siebie osobiście. Josef Škvorecký być może hamowało również poczucie, że w postaci światowej sławy dramaturga Hejla z powieści Mirákl Havel ostro przerysował, i wkrótce uświadomił sobie, że „spojrzenie Danny’ego” w tym przypadku nie było wystarczająco przenikliwe. Listy, które wymieniali od 1976 roku aż do grudnia 1989, kiedy jeden z adresatów został prezydentem, a drugi przez pewien czas jego doradcą, nie są jednak pozbawione interesujących treści. Pozwalają nam śledzić przygotowania trzech publikacji, które małżonkowie Škvorečtí wydali Havlovi w swoim wydawnictwie Sixty-Eight Publishers, ale możemy też zajrzeć do strategicznych, nie tylko wydawniczych, lecz także towarzyskich i politycznych rozważań Škvoreckého. Z listów Havla z kolei wyraźnie widać stopniową przemianę uprzejmego dysydenta w hojnego, lecz zdecydowanego i z perspektywy współczesnej historii kraju ostatecznie zasadniczego wobec niej człowieka.