Najbardziej na północ położone zamieszkane obszary Grenlandii. Kilkadziesiąt osób potrafiących przetrwać w surowych warunkach. Ich liczba wciąż maleje. Za to rośnie liczba dziennikarzy, którzy przyjeżdżają tu obserwować globalne ocieplenie i topnienie lodowca. Dla Ilony Wiśniewskiej jednak północ to dom i główny temat reporterski, któremu poświęciła już kilka książek. Tym razem wyjechała na trzy miesiące do grenlandzkich osad Siorapaluk i Qaanaaq, do których zimą można dotrzeć wyłącznie samolotem, a latem dwa razy przypływa statek z zaopatrzeniem. Przetrwanie zapewnia polowanie na niedźwiedzie i foki - nie zmieniło tego nawet to, że najpółnocniej osiedleni rdzenni mieszkańcy, Inuici, doświadczali takiego samego nacisku jak podobne społeczności na całym świecie. Choć zdobywcy biegli w tym, jak przetrwać w lodowej krainie, mieli niewiele zrozumienia dla odmiennych zwyczajów i sposobu myślenia tych ludzi. Grenlandia jest częścią Królestwa Danii i prowadzono próby asymilacji mające uczynić z miejscowych dzieci "małych Duńczyków". W ostatnich dziesięcioleciach kraj staje się coraz bardziej niezależny, ale wiele problemów ciągnie się z przeszłości aż do dziś. Ilona Wiśniewska, która jeździ do grenlandzkich osad z otwartością i pokorą, zdołała wtopić się w lokalną społeczność i opisać codzienne życie oraz troski - nawet migotanie gwiazd na śniegu. Za reportaż „Migotanie. Na końcu Grenlandii”, który teraz ukazuje się po czesku w tłumaczeniu Michaly Benešovej w serii Prokletí reportéři, Wiśniewska otrzymała prestiżową nagrodę Grand Press; jest także laureatką Nagrody Teresy Torańskiej oraz wyróżnienia Kobieta Roku.