Pewnej nocy cały świat się zmienił. Dzieje ludzkości roztrzaskały się, a odłamki cywilizacji od prehistorii aż po daleką przyszłość ułożyły się ponownie w chaotyczną kolaż. W bezpośredni kontakt weszły więc kultury, które wcześniej dzieliła przepaść setek, a nawet tysięcy lat. Studentka archeologii Toňa budzi się następnego ranka w chacie na południu Czech i odkrywa, że reszta wioski zniknęła. Drogę i domy zastąpił gęsty las. A to jeszcze nie wszystko - nie wie, że pobliskie średniowieczne ruiny przemieniły się w warownię z czasów swojej największej świetności. Nie wie też, że na południu Czech rozbiły się legiony rzymskie, po okolicznych równinach przechadzają się mamuty, stada praczłowieków oraz waleczny robot zaginiony z XXIII wieku… Nie wspominając o oddalonym niemieckim plutonie czołgowym z II wojny światowej, którego dowódca postanowił przebudować nowy świat na swój obraz. Czy Toňa dowie się, co spowodowało załamanie czasoprzestrzeni? I czy w takim świecie w ogóle da się przeżyć? Przedmowa autora Romana Bureše: Droga Czytelniczko, Szanowny Czytelniku, pozwól, że krótko wyjaśnię, czym właściwie jest ta książka. To nie jest czwarta część Przepaści czasu. To też nie jest sequel, prequel ani żaden inny „quel”. I uwaga - to nie jest nowe wydanie! Najtrafniejsze określenie to chyba remake. Przepaść czasu (wraz z obiema kontynuacjami) została napisana od nowa, od zera, i śmiem twierdzić, że lepiej. Dlaczego zrobiłem coś tak pozornie zbędnego? Sam Stephen King mówi, że żadna książka nigdy nie jest skończona. I ja czuję podobnie. Zawsze da się coś ulepszyć, coś wykreślić, coś napisać lepiej… Ale jeśli zagłębię się w to głębiej, to może chcę zostawić po sobie coś naprawdę wartościowego. I choć nie będzie to najlepsza książka na świecie, przynajmniej będę miał poczucie, że dałem z siebie wszystko. Czego niestety nie mogę powiedzieć o wersji pierwotnej. Nie że była zła, ale trzeba pamiętać, że zacząłem ją pisać latem 2013 roku, czyli zaledwie osiemnaście miesięcy po mojej pierwszej próbie napisania czegokolwiek przypominającego beletrystykę. Z pewnością przyznasz, że to cholernie mało, by dzieło było dopracowane, a autor dojrzały. O ile nie jest geniuszem. Czego nie jestem… Co w pierwszej wersji było dobre, to fabuła. I tę zachowałem. Więc kolejne ostrzeżenie: jeśli czytałeś starą wersję, będziesz wiedzieć, co mniej więcej się wydarzy (choć myślę, że i tak wiele cię zaskoczy). Za to to, co w pierwszej wersji dobre nie było, to styl. Rozumiesz, miałem co prawda 38 lat, ale jako autor byłem ledwie nastolatkiem. I to czuć w tekście. Ta nowa wersja stylistycznie zbliża się do książek takich jak Inferium czy Planeta idiotów, gdzie, pozwolę sobie z lekką nutą arogancji stwierdzić, jestem już trochę dojrzalszy. Minęły też czasy, podobnie jak postępy naukowe. A że jestem gąbką, która chętnie chłonie nowe informacje, wiele z tych odkryć włączyłem do książki. Z oryginalnej Przepaści czasu pozostało tylko kilka fraz, które udało mi się wtedy napisać dobrze, w przeciwnym razie rękopis jest całkowicie nowy. Zdecydowanie nie polecam łączenia tej nowej wersji z pierwszym tomem, Císařovnou i potem Impériem. Stare wersje nie zgadzają się z nowymi i nie będą nawiązaniem do nowej Przepaści czasu - to byłoby tylko zamieszanie, a ty, czytelniku, byłbyś rozczarowany. Ba, być może nawet wściekły. Nowe wersje drugiego i trzeciego tomu pojawią się wkrótce. Mam nadzieję, że miło spędzisz czas przy lekturze.