Ósmy tom zebranych dzieł Junga obejmuje przeważnie prace, które dają wyobrażenie o zasadniczych spostrzeżeniach i istotnych hipotezach roboczych C. G. Junga. Sześć artykułów pochodzi z książki O psychicznej energii i istocie snów; Jung w tych pismach odniósł się do zarzutów wobec książki Przemiany i symbole libido. Udokumentował nimi i rozwinął swoją teorię libido, którą zaczął opracowywać około 1912 roku, ale ukończył dopiero w 1928 r. W międzyczasie w artykule "Próba przedstawienia teorii analitycznej" zmierzył się z psychoanalitycznymi koncepcjami Freuda i wyraźnie nakreślił własne doświadczenia i myśli. Wszystkie te prace stanowią właściwie przesłankę do zrozumienia psychologii analitycznej, czyli psychologii kompleksów. Jeśli chodzi o teorię poznania, stanowisko autora poznajemy przede wszystkim z "Teoretycznych rozważań o istocie psychiki". W tym artykule badano pojęcia "świadomości" i "nieświadomości" w ich historycznym rozwoju i w związku z pojęciem instynktu. "Synchroniczność jako zasada nieprzyczynowych związków" została dołączona do tego tomu, ponieważ dotyczy instynktownie, a tym samym archetypowo uwarunkowanych zależności, których nie da się uchwycić zasadą przyczynowości. Chodzi raczej o zbiegi okoliczności pod względem sensu, które dodają naukowemu pojmowaniu nowy wymiar. Nauka o synchroniczności wykazuje związki między odkryciami współczesnej fizyki a odkryciami psychologii analitycznej w dotąd słabo zbadanym i trudnodostępnym granicznym obszarze rzeczywistości. Z teoretycznego punktu widzenia, z empirycznego stanowiska, zajmują się nimi krótsze prace o światopoglądzie, rzeczywistości i nadrzeczywistości, duchu i życiu, a nawet o wierze w duchy. I tego wszystkiego autor stara się ująć fenomenologicznie, aby to psychologicznie zbadać. Wokół tych trzech głównych pism skupiają się artykuły tego tomu, które tematycznie do nich należą; są to w szczególności rozdziały z książek O korzeniach świadomości i Rzeczywistość duszy oraz z książki Problemy psychiczne współczesności.