Pierwsza dekada powojennej odbudowy czechosłowackiego lotnictwa jest nierozerwalnie związana (oczywiście oprócz innych typów samolotów) z kontynuacyjnym samolotem szkolnym, pierwotnie produktem niemieckiej firmy Arado Flugzeugwerke GmbH, zajmującej się produkcją samolotów, która stała się szczególnie znana w okresie II wojny światowej. Jej samolot Arado Ar 96, który pod czechosłowackim oznaczeniem C-2 nosił w latach 1945-1951 ciężar całego szkolenia kontynuacyjnego w Akademii Lotniczej i Szkole Lotniczej, a następnie jeszcze do połowy lat pięćdziesiątych w Szkole Lotniczej, był prawdziwym fenomenem tamtych czasów w naszym lotnictwie, ogólnie znanym pod nazwą „Arado”. Poza główną rolą w szkołach lotniczych służył także do zadań szkoleniowych w jednostkach bojowych czechosłowackiego lotnictwa i w niektórych przypadkach, w przejściowych okresach braku samolotów bojowych, zastępował je nawet w szkoleniu. Do tego dominującego stanowiska w tej dziedzinie samolot C-2 był bezpośrednio predestynowany przez przebieg jego wojennej produkcji w protektorackim przemyśle lotniczym w praskich zakładach Avia i Letov, z których do końca wojny wyszło 2 375 maszyn dla potrzeb jednostek szkoleniowych Luftwaffe. Część z nich, w chwili zakończenia wojny znajdowała się na naszych lotniskach, przeważnie w różnym stadium dewastacji spowodowanej zarówno przez wycofujące się jednostki niemieckie, jak i przez różnych rewolucyjnych zapaleńców. Mimo to niektóre z tych samolotów, wraz z pierwszymi egzemplarzami produkcji wznowionej już latem 1945 roku, stały się pierwszymi kontynuacyjnymi samolotami szkolnymi odrodzonego lotnictwa wyzwolonej republiki. Następujący rozbieg powojennej produkcji w czechosłowackim przemyśle lotniczym umożliwił wyszkolenie kilku tysięcy nowych pilotów, którzy po 1950 roku brali udział w masowej budowie lotnictwa odrzutowego. Ci z nich, którzy są z nami do dziś, nawet po ponad półwieczu nie powstrzymają się od nostalgicznego wspomnienia przy wymówieniu nazwy „Arado”. Wspomnijmy więc razem z nimi także my, którzy o „Arado” mogli w późniejszych latach jedynie czytać w literaturze lotniczej. Można tylko żałować, że z tak wielu samolotów, które niegdyś przecinały niebo nad małą, lecz naszą republiką, do dziś nie zachował się ani jeden.