Kamienne rodzinne dramatyczne opowiadanie autorstwa pisarki, która stała się międzynarodową bestsellerową już przed II wojną światową i musiała walczyć z uprzedzeniami związanymi z "kobiecym pisaniem" na długo przed Eleną Ferrante. Głównym tematem powieści w formie pamiętnika jest pisanie. Pisanie jako akt wyzwolenia, samopoznania, kontemplacji i buntu. Bohaterką i narratorką powieści jest Valeria, pracuje jako urzędniczka, ma pewnego męża i dwoje dzieci, które szykują się do opuszczenia rodzinnego gniazda. Znajdujemy się w Rzymie roku 1950: czas prowadzenia pamiętnika odpowiada okresowi, kiedy tekst ukazywał się w czasopiśmie. Pozornie błahy początek, w którym Valeria idzie po papierosy do kiosku dla męża i pod wpływem nagłego impulsu kupuje "zakazany" zeszyt w czarnych okładkach (zakazany, ponieważ w niedzielę sprzedawać można było tylko wyroby tytoniowe), zapoczątkuje jej drogę do samej siebie, do refleksji nad codzienną rutyną i jej konfrontacją z własnymi pragnieniami i marzeniami. Valeria nie tylko nie ma "własnego pokoju", jak mówi Virginia Woolf, ale nie ma nawet gdzie schować swojego pamiętnika i w ustalonym rodzinnym porządku musi zawzięcie kraść dla siebie czas na pisanie, od którego stopniowo zaczyna być zależna. Konfrontuje się z tradycjonalistyczną matką i postępową córką i uświadamia sobie, że w życiu, do którego ją wychowano i które jej wyznaczono, jest nieszczęśliwa. Nie należy przy tym do rodów boveryzujących bohaterek, nie chce być ofiarą literatury, lecz - choć nieświadomie - autorką. "Zakazany pamiętnik" najpierw ukazywał się od grudnia 1950 do czerwca 1951 w tygodniku La Settimana Incom illustrata, co być może niesłusznie przyczyniło się do zaszufladkowania go jako powieści felietonowej. W formie książkowej wydało go następnie wydawnictwo Mondadori w 1952 roku.